سفرنامه دمعشق...

به غصان میگویم چرا ساختمان‌هایتان پارکینگ ندارد، همین‌جایی هم که اسکان داریم یک واحد از یک ساختمان چهار طبقه است که همه ماشین‌هایشان را توی کوچه پارک می‌کنند، مثل غصان توضیح بدهم نمی‌فهمید، فارسی‌اش می‌شود: سیاست حزب بعث است، این را هم بگویم که حزب بعث سوریه را با حزب عراق قاطی نکنید، خانه‌ها پارکینگ هم ندارند، چیزی پنهان نباید وجود داشته باشد، سوری‌ها به داخل خانه‌شان بیشتر فکر می‌کنند تا نمای بیرونش، ممکن است یک واحد آپارتمانی را از بیرون ببینید و بگویید چه جوری زندگی می‌کنند اینجا ولی داخل که می‌روی اعلاترین سرامیک‌ها و کابینت‌های تمام‌چوب و شیرآلات ایتالیایی و لوسترهای چک و مبلمان گردوی صدف‌کاری شده، فکت را به مور مور بیاندازد. سوری‌ها یک دمنوش هم دارند که اسمش مته است، بله مته، می‌گویند دوای کلیه است و نشاط‌آور، می‌پرسم حلال؟ می‌گوید نعم حلال! آداب خوردن خاصی هم دارد، یک قاشقک بانمک دارد، یک قاشق چایخوری را در نظر بگیرید که دسته‌اش لوله است. بعد کفچه قاشق دو لایه است و سوراخ‌های ریزی دارد. مته را میریزی توی لیوان و یک آب را از رویش رد میکنی و بعد آب‌جوش و بعد با همان قاشقک از کف لیوان شروع می‌کنی به مکیدن نی و سوراخ‌های قاشقک باعث می‌شود تفاله وارد دهان مبارکتان نشود، الان هم یک مته تیار کرده‌ام یادداشت امروزم که تمام شد بنوشم، می‌ترسم یخ کند از دهان بیافتد، مته به خشخاش نگذارید، باز هم می‌نویسم برایتان.
ادامه دارد