حجم پررنگ وعده‌ها در نمایشگاه نفت

به گزارش نکونیوز، از سخنرانی وزیر نفت در افتتاحیه نمایشگاه تا کنفرانس‌های خبری مدیران نفتی، نقطه اشتراک سخنرانی‌ها، وعده بود. از وعده انعقاد قراردادهای جدید نفتی گرفته تا اجرای پروژه‌های مختلف در حوزه‌های گوناگون. این در حالی است که مروری بر وعده‌های مطرح‌شده در نمایشگاه‌های گذشته، عموما در موعد مقرر عملیاتی نشده است.

به عنوان یک نمونه جدید، وعده انعقاد قراردادهای جدید نفتی که در نمایشگاه سال گذشته مطرح و پس از آن بارها و بارها تکرار شد، سرانجام انعقاد سه قرارداد را در پی داشت؛ درحالی‌که سخن از انعقاد ده قرارداد تا پایان سال گذشته بود. حال، معاون شرکت ملی نفت در کنفرانس خبری خود از انعقاد شش قرارداد تا پایان شهریور امسال خبر می‌دهد و این یعنی، وعده‌ای که برای انعقاد ده قرارداد نفتی تا پایان سال گذشته باید عملی می‌شد تا پایان شهریور امسال هم عملی نخواهد شد.

اگر کمی به عقب برگردیم، از این دست وعده‌ها، در زمان دولت قبل و دولت‌های قبل بسیارند. از وعده‌های متوالی برای افتتاح فازهای جدید میدان گازی پارس جنوبی گرفته تا وعده افتتاح فاز اول پالایشگاه ستاره خلیج‌فارس که از یک دهه پیش قرار بود ظرف مدت سه تا چهار سال افتتاح شود.

همه این نمونه‌ها، نشانه روشنی از غلبه وعده بر عمل، در بین مدیران کشور ازجمله در حوزه نفت است؛ وعده‌هایی که هر سال مطرح می‌شود و کمتر مورد پیگیری و پرسش قرار می‌گیرد و سال بعد، دوباره به شیوه‌ای دیگر و بیانی تازه‌تر و گاه متفاوت‌تر تکرار می‌شود. جالب اینجاست که این وعده‌ها گاه برای دوره‌های زمانی طولانی مطرح می‌شود که قطعا خبری از آن دولت یا آن مدیر در آن جایگاه نیست. به عنوان مثال مسئولی، در نمایشگاه نفت سال 88 از افزایش سهم ایران در بازارهای جهانی گاز به 15 درصد ظرف ده سال خبر داده بود یا مسئولی دیگر در نمایشگاه نفت سال 87 از توافق ایران و عمان برای میدان گازی کیش گفته بود که همان زمان فراموش شد. یا در سال 87 اعلام شد بانک توسعه صنعت نفت باید هر چه سریع‌تر تشکیل شود که از آن زمان ده سال سپری شده است. سال 89 وعده بزرگ خودکفایی در تولید فرآورده‌های نفتی از سال 90 داده شد! اما هنوز هم با گذشت هشت سال از آن وعده، خودکفا نشده‌ایم! از امضای تفاهم‌نامه‌های متعدد در تمام نمایشگاه‌های نفت هم می‌گذریم که باید بررسی کرد و دید چه تعداد از این تفاهم‌نامه‌ها، نه به مرحله اجرا که حتی به قرارداد رسیده است؟ قطعا آمار بسیار پایینی خواهد بود.

اینها نمونه‌هایی گذرا بود تا به این نکته برسیم آیا وقت ترک عادت مزمن و طولانی و پایان وعده‌ها فرا نرسیده است؟ وقت آن نرسیده که مسئولان امر به جای وعده دادن، دستاوردهای واقعی خود را بشمارند یا موانع تحقق وعده‌ها را بررسی کنند؟ ای کاش مسئولان، خودداری از وعده دادن را آغاز کنند و به جای آن، یا صرفا دستاوردهایشان را تشریح کنند یا موانع عملی نشدن وعده‌ها را اگر هم بیان نمی‌کنند دست‌کم بررسی کنند.