مربی مورد نظر در دسترس نیست

در وزنه‌برداری معمولا ترکیبی از مربیان آموزش‌دهنده خارجی با حضور مربیان ایرانی را شاهد بوده‌ایم، اما در یک سال گذشته و پیش از رقابت‌های وزنه‌برداری در المپیک، چالش مربیگری در این ورزش به نقطه اوج خود رسید. ماجرای سجاد انوشیروانی و کیانوش رستمی به‌عنوان مربی و ورزشکار این رشته را همه ما شنیده‌ایم و این که چگونه شورای سیاستگذاری فدراسیون وزنه‌برداری پای خواسته‌های رستمی در مقابل مربی تیم ملی نرمش بیشتری داشت و بالاخره با پایان قرارداد انوشیروانی و استعفای او به پایان رسید. پیش از انوشیروانی هم کوروش باقری و حسین توکلی هر کدام مربیگری در تیم ملی وزنه‌برداری را با مشکلاتی که سر راهشان قرار گرفت، تجربه کردند و مانند انوشیروانی با خاطرات تلخ از سمت‌های خود کنار رفتند.

در تکواندو خیلی از استادان این ورزش، آمدن مهدی بی‌باک در راس کادر فنی تیم ملی را فرصت سوزی تلقی می‌کنند. به اعتقاد خیلی از این استادان بیرون از گودمانده، بی‌باک باید به عنوان دستیار ابتدا کسب تجربه می‌کرد نه این که با خانه‌نشین کردن مربیان بی‌شمار این ورزش، در این مقطع سرمربی می‌شد. زمانی که بیژن مقانلو هم سرمربی تیم ملی تکواندو بود دائم با رضا مهماندوست، سرمربی پیشین تیم ملی و نتایج چند سال اخیر او با تیم جمهوری آذربایجان مقایسه می‌شد و منتقدان می‌گفتند فدراسیون با نادیده گرفتن زحمات مربیان قبلی، تکواندو را به نابودی می‌کشد. بی‌باک در رقابت‌های جهانی نتیجه نگرفت و همچنان چالش مربیگری در تیم ملی تکواندو وجود دارد و بعد از وزنه‌برداری که رشته مدال‌آور است، تکواندو هم به عنوان رشته مدال‌آور حال خوب و تجربه مفید از استفاده مربی ایرانی ندارد.

در بوکس مسئولان فدراسیون سال‌هاست میان جوانگرایی و تجربه متوقف شده‌اند. این روند را در استفاده از مربیان نیز شاهدیم که گاهی مربیان جوان ایرانی به کار گرفته می‌شوند و گاهی هم فدراسیون بوکس درصدد است خلأ‌های آموزش در این ورزش را با مربیان خارجی پر کند. استفاده از مربیان بالای 65 یا 70 سال نیز در این فدراسیون دیده شده است که نشان می‌دهد بوکس ایران چارچوب مشخصی برای استفاده کردن از مربیان ندارد و با نتایجی که تیم‌ها در هر دوره می‌گیرند، دیدگاه‌های اهالی فدراسیون به نحوه و سبک کار مربیان تغییر می‌کند و همچنان روش آزمون و خطا را در پیش می‌گیرند. بوکس نیز جزو رشته‌های مدال‌آور است، اما با شرایطی که هنوز در سطح مربیگری تیم‌های ملی حاکم است مانند برخوردهای قهری با منتقدان تا اطلاع ثانوی نباید امیدی به مدال‌آوری در این ورزش داشت.

در رشته‌های تیمی هم اوضاع روبه راه نیست‌. فدراسیون هندبال در دوره جدید بعد از تجربه ناموفق مربی خارجی قبلی، علیرضا حبیبی را بالای سر ملی‌پوشان قرار داده است تا سر فرصت سرمربی خارجی را تعیین کند. در بسکتبال نیز فدراسیون پس‌از 14 سال استفاده از مربیان خارجی در حال حاضر از مذاکره با مربیان خارجی نتیجه نگرفته و قرار است تا پایان مسابقه‌های آسیاکاپ2017 مهران حاتمی سرمربی تیم ملی بماند.

استخدام مربیان خارجی در فدراسیون‌ها به عوامل زیادی از جمله داشتن بودجه مناسب بستگی دارد. با در نظر گرفتن مشکلات اقتصادی به نظر نمی‌رسد فدراسیون‌هایی که همواره مربی خارجی داشتند در کوتاه‌مدت بتوانند بر چالش‌های به وجود آمده در راه استخدام سرمربی تیم ملی چیره شوند و مربیان ممتاز خارجی بیاورند‌. از طرفی در فدراسیون‌های ورزشی سال هاست به مقوله مربیگری توسط مربیان ایرانی توجه نشده است تا امروز اختلاف نظر و سلیقه میان مسئولان فدراسیون‌ها با سیستم دیمی و تصمیم با خواست فردی بین آنها و مربیان، مشکلات را دو چندان کند. این مشکلات به اندازه‌ای در ورزش ما زیاد شده که اعتماد به مربیان و انتخاب سرمربی ایرانی برای رشته‌های ورزشی کار دشواری است.

محمد رضاپور

ورزش