گریــه‌های ما خنــده‌های‌آتوسا!

پاسخ قطعا یک کلمه است: خیر. این اتفاق در هیچ‌کدام از عناصر این فیلم نمی‌افتد و بیشتر از همه ما با اثری مغشوش و سردرگم روبه‌رو هستیم که فیلمنامه‌ای به شکل جدی برای ساخت ندارد. داستان برادری که نقشش را پژمان بازغی بازی می‌کند می‌تواند فیلم را تمام و کمال توصیف کند. خواهر او بیست روز است از خوابگاه خود در تبریز خارج شده و هیچ خبری از او نیست و برادر به تصور این که خواهر برای تن‌فروشی به استانبول رفته به سوی این شهر حرکت می‌کند. این داستان به قدری بی‌منطق و کودکانه است که مخاطب از نیمه فیلم به بعد با عصبانیت می‌خواهد بداند ملغمه‌ای که تا اینجا دیده به کجا ختم خواهد شد؟

خنده‌های آتوسا واگنی از مردم را نشان می‌دهد که مخلوطی است از پولشویی، اختلاس، پلیس ضداختلاس و در کمال تاسف یک پزشک جانباز و چیزهای دیگر و فیلم به شکل توهین‌آمیزی شعور مخاطب را دست‌کم می‌گیرد و فیلمساز دانسته یا ندانسته از همه استاندارد‌های داستانی و دراماتیک فاصله می‌گیرد.

این نوع فیلمسازی که متاسفانه مدتی است در سایه غفلت دوستان مسئول در حال افزایش است هر کاری می‌کند برای این که دیده شود و گاهی برای انتقال یک مفهوم به ظاهر اخلاقی از روش‌هایی استفاده می‌کند که هیچ نسبتی با اخلاق ندارد و متاسفانه حاصل فیلمی می‌شود که اگر یک کودک آن را ببیند هیچ پاسخی برای سوالاتش وجود ندارد و جالب اینجاست که تهیه‌کننده در یک مصاحبه و نامه دردمندانه تبلیغاتی از تلویزیون بابت پخش نکردن تیزر فیلمش گلایه می‌کند. فیلمی که ساخته شدنش در ایران فقط حاصل غفلتی بزرگ است.

خنده‌های آتوسا نمونه خوبی است برای بررسی بحران جدی متن در سینمای ایران که با گذر زمان به حال آن فکری نمی‌شود و دوستان فیلمساز هم جدیدا به دنبال ثبت رکوردهای عجیب و غریب در سینما هستند که حاصلی جز از بین رفتن همین تعداد معدود مخاطب در سینما را نخواهد داشت. شکستن رکورد، فی نفسه اتفاق مبارکی است، اما کاش سینمای ما به جایی برسد که برای نوشتن فیلمنامه‌های خوب رکوردها را جابه‌جا کند تا اشکمان از دیدن فیلم‌هایی همچون خنده‌های آتوسا سرازیر نشود... .

مجتبی نوایی