کافی‌شاپ منتقد همیشه مخالف

در بقیه موارد فراستی با اصطلاحات کوبنده خودش به استقبال آثار سینمای ایران رفت. او هر هفته روی صندلی هفت می‌نشست و از این‌که فیلم‌ها به قول خودش «ماقبل نقد» هستند، خونش به جوش می‌آمد.

روی برخی اصطلاحات و واژه‌ها این‌قدر تاکید کرد که این ترکیب‌ها در فرهنگ سینمادوستان تبدیل به تکیه کلمات شد. یکی از تکیه‌کلام‌ها این بود که این فیلم درنیامده ‌است؛ البته بعضا لطف فراستی شامل حال یکی از عناصر فیلم می‌شد و از زبانش این جملات را می‌شنیدیم: این شخصیت درنیامده، این مضمون درنیامده و... فراستی اصطلاحات جذاب دیگری هم داشت که هر هفته از آنها استفاده می‌کرد: سخنرانی فیلم شده، کمدی سخیف، فیلم عقب‌‌مانده، شخصیت‌های مقوایی، فیلمنامه سرسری، فیلمی دروغین، پرمدعا، رادیکال‌نما و... کسانی که پای صحبت‌های فراستی نشسته‌اند، می‌دانند او در نقد اصول و قواعد خاص خودش را دارد.

از دوربین روی دست بشدت بدش می‌آید؛ پایان باز را دوست ندارد و بشدت مخالف فیلم‌های ضدقصه است.

فراستی در زمانی که فریدون جیرانی هفت را اجرا می‌کرد، به عنوان منتقد برنامه انتخاب شد. بیشتر فیلمسازان با او زاویه داشتند و قبل از آمدن به استودیو می‌دانستند در برابرش جدال سختی را تجربه خواهند کرد.

حضور فراستی از یک طرف موجب رنجش خاطر فیلمسازان می‌شد، اما از طرف دیگر تنور برنامه را داغ می‌کرد. وقتی فراستی می‌آمد بحث‌های دوطرفه و چالشی شکل می‌گرفت و او اجازه نمی‌داد کارگردان تریبون پیدا کند و به تعریف و تمجید از فیلمش بپردازد.

پس از رفتن جیرانی از هفت، فراستی چند قسمتی گبرلو را همراهی کرد، اما به دلیل اختلافاتی که با تیم جدید داشت، نتوانست به فعالیتش ادامه بدهد. این روزها گبرلو را در جلسات مختلف فرهنگی می‌بینیم.

او چند روز پیش در میزگرد «خانواده، سنت و مدرنیته» که در اصفهان برگزار شد، فیلم «زندگی مشترک آقای محمودی و بانو» را نقد و بررسی کرد. منتقد سابق برنامه هفت یک فعالیت فرهنگی و اقتصادی دیگر هم دارد. او کافی‌شاپی راه‌اندازی کرده و در آنجا، هم به مهمانانش قهوه داغ می‌دهد و هم برایشان حرف‌های سینمایی می‌زند.

چمدان (ضمیمه پنجشنبه - روزنامه جام جم)