سلامت را از پای بست محکم کنیم

این آمارها را نگفتیم که در دلتان رعب و وحشت ایجاد شود که البته سابقه هم نشان داده سیاست هراس‌اندازی و بیان آمار بیماری‌ها، چندان دردی را از نظام سلامت دوا نمی‌کند.

این آمارها را گفتیم تا بگوییم اگر از بچگی به ما می‌آموختند که مصرف نکردن دخانیات، پرتحرکی و انتخاب تغذیه سالم، سه محور عمده سلامت است که انسان را در برابر ابتلا به بسیاری از بیماری‌های غیرواگیر بیمه می‌کند، شاید حالا دیگر آمار بیماری‌های رنگارنگ در جامعه به مرز هشداردهنده فعلی نمی‌رسید.

اما پرسش اینجاست که از چه طریقی می‌شود کودک را با مفاهیم ابتدایی سلامت آشنا کرد تا همان کودک وقتی به سن بزرگسالی رسید، هم اطلاعاتش درباره خودمراقبتی زیاد باشد و هم با بیماری‌های غیرواگیر هم دست و پنجه نرم نکند؟

شاید پاسخ به این پرسش بدیهی به نظر برسد و همه موافق باشید که خانواده و مدرسه، دو کانون اصلی آموزش سلامت به کودک است، اما همین پاسخ بدیهی، سال‌های سال است که در دولت‌های مختلف روی زمین مانده و هم نظام سلامت و هم نظام آموزشی، دین خود را در برابر آموزش سلامت در مدارس ادا نکرده‌اند.

روز گذشته هم دبیرکل دفتر سلامت و تندرستی وزارت آموزش و پرورش به فارس خبر داد که با وجود ۵۸۰۰ مربی بهداشت در مدارس کشور، حدود ده هزار مربی کمبود داریم.

وقتی ده هزار مربی بهداشت در مدارس کمبود داریم، این حرف یعنی این‌که بسیاری از دانش‌آموزان فعلی از آموزش مبانی سلامت، شناسایی بیماری‌شان در مدرسه و اقدامات اورژانسی درمان محروم هستند.

حالا در این وضع، پرسش جدی که پیش می‌آید این است که چطور دولت‌ها حاضرند سالانه ده‌ها هزار میلیارد تومان خرج دارو و درمان بیماران کنند، اما حاضر نیستند برای امر پیشگیری و آموزش در مدارس از خدمات مربی بهداشت استفاده کنند؛ خدماتی که می‌تواند آمار بیماری‌ها را در آینده بسیار کاهش دهد و شاید یک‌صدم بودجه سالانه درمان هم خرج روی دست دولت نگذارد.

امین جلالوند - گروه جامعه