چشمی که دیده و دلی که خواسته

زن در برزخ حس مادرانه و اضطرار معیشتی درمی‌ماند. در نهایت چشمان ملتمس فرزند را تاب نمی‌آورد و دلش رضا نمی‌دهد به گذشتن و نادیده گرفتن. مردد وارد مغازه می‌شود.

شاگرد میوه‌فروش تا تمایل او را برای خرید موز می‌بیند به عادت مالوف خوشه بزرگی را برایش لقمه می‌گیرد، زن جوان اما با صدای خفه‌ای می‌گوید که فقط یکی می‌خواهد، یک عدد موز. شاگرد مغازه با تعجب سر تا پای او را دید می‌زند و با اکراه موز کوچکی را از خوشه جدا می‌کند و روی کفه ترازو می‌اندازد، چاره و ناچار.

زن خجالت‌زده و معذب از داخل کیف کوچکش یک اسکناس بیرون می‌کشد و روی ترازو می‌گذارد. بعد سریع موز را به دست دختربچه می‌دهد.

گریه از صورت کودک رخت برمی‌بندد و خنده به چشمان خیسش می‌دود. موز را که حالا مادر پوستش را هم جدا کرده، می‌گیرد و با ولع دندان‌هایش را در آن فرو می‌کند و باز چشمانش به اشک می‌نشیند، این بار از سر شوق کودکانه. دو سه گاز حسابی که می‌زند انگار یاد چیزی می‌افتد.

با دستان کوچکش موز را جلوی دهان زن جوان می‌گیرد و با سر، به نیابت از دهان پر او را تشویق می‌کند به خوردن. مادر برای آن‌که دل دختربچه را نشکند و محبت کودکانه‌اش را بی‌پاسخ نگذارد تکه کوچکی از میوه را می‌کند و در دهان می‌گذارد و کودکش را محکم‌تر از قبل به خود می‌فشارد و راه می‌افتد و خیلی زود در پیچ و خم خیابان و در میان انبوه عابران گم می‌شود و ناپیدا.

حکایت بالا زاییده تخیل نگارنده نیست، به گذشته‌های دور هم تعلق ندارد، در ناکجاآباد هم اتفاق نیفتاده است، پشت کوه که اصلا، مناطق دورافتاده را هم فراموش کنید. اتفاقا محل وقوعش در یکی از مرکزی‌ترین مناطق پایتخت است؛ ناف تهران. زمانش هم دست بالا یکی دو هفته پیش. هنوز هم در ابرشهر ایران، تهران، موز برای خیلی از کودکان در حد یک میوه اشرافی و متعلق به از ما بهتران است.

محسن محمدی - جام‌جم