بی‌محمد (ص) چشم‌ها بارانی‌اند

گاه هم باید از مردی نوشت که وقتی نام او بر زبان می‌آید غربت او بغض را در گلو می‌گذارد و هیچ جای سخن باقی نمی‌ماند و واژه‌ها خیس اشک می‌شود؛ چشم‌ها بارانی‌می‌شوند و قلب‌ها طوفانی.

گاه باید از پیامبر خاتم نوشت که رحمه‌للعالمین بود و دنیا و آخرت را در کنار هم قرار داد و هر دو سرا را برای رستگاری به تصویر کشید و سعادت و بهروزی را مرهون نگاه درست به هر دو جهان دانست.

گاه باید از سبط اکبر او نوشت که کریم بود و سخاوتمندی‌اش زبانزد همگان بود و مهتاب نیمه شب‌های مدینه آفتاب وجودش را هر شب در کوچه‌های سخاوتمندی دیده بود.

چه شب‌هایی که انبان به دوش راهی کوچه‌های مدینه می‌شد و خانه یتیمان را در می‌زد. گاه باید از مردی نوشت که علی علیه السلام پس از غسل و کفن بدن پاکش، کفن را از صورتش کنار زد و با قلبی شکسته و اندوهگین، او را مورد خطاب قرار داد و فرمود: «پدر و مادرم به فدایت! با رحلت تو، رشته نبوّت و وحی الهی و اخبار آسمان‌ها منقطع شد. گر ما را به شکیبایی در برابر ناگواری‌ها دعوت نفرموده بودی، چنان در فراق تو اشک می‌ریختم که چشمه‌های اشک چشمانم را خشک می‌گردانیدم، حزن و اندوه ما در این مصیبت، همیشگی است، گرچه این مقدار از حزن و اندوه در مصیبت فقدان تو بسیار ناچیز است، اما چاره‌ای جز این نیست. پدر و مادرم به فدایت! ما را در سرای دیگر به یاد آور و در خاطر خود نگاه دار.

گاه هم باید از حسن بن علی(ع) نوشت که غیر از او کسی اینچنین نمی‌تواند از دنیا دل ببرد.

حضرتش فرمود: آنچه را که از امور دنیا طلب کردی و به دست نیاوردی، چنان انگار که به آن هرگز فکر نکرده‏ای.

آری! پیامبر منادی دعوت به خوبی‌ها، تعقل و خردورزی و حقیقت و راستی و درستی بود که جاهلیت را از جهالت خویش رهایی داد.باید از نامهربانی زمانه هم شکوه کرد و از تنهایی حسن بن علی نوشت و از صلح نامه‌ای که امضایش کرد، گفت و بر آن گریه کرد.

محمد خامه‌یار - جام‌جم