هشتمین قبله

کاروان وارد مرو می‌شود، تو مهربانانه به مردم می‌نگریستی، جمعیت اطراف شتر حلقه زدند هر کس حضرت را به منزل خود می‌خواند، و مردم نیشابور به امام می‌نگریستند، که در زمین همانند نداشت، نه رفتارت و نه نگاهت که به خورشید بهاری می‌مانست. رفتار امام دارای فرهنگی بود که مردم تا آن زمان ندیده بودند. فروتنی، ادب و دلبری ویژگی آن بود.

دیری نپایید. زمانه گذشت. شبی امام غمگینانه به بستر رفت و با صدایی بغض‌آلود فرمود: خداوندا اگر شادمانی من در مرگم است هم‌اینک آن را فرو فرست.

آقای من! به این دیار که آمدی عطر و بوی رسالت را با خود به ارمغان آوردی و نسیم الطاف خویش را در این مرز و بوم و همه سرزمین‌های پیرامون آن پراکندی.

حریم کبریایی حرم تو خیل عاشقان را همچون پروانه‌های پر و بال سوخته به سوی خود فرا خوانده است.

تو آشنای دل‌های بی‌قراری که هرگاه بهانه می‌گیرند راهی کوی تو می‌شوند و در جوار بارگاه ملکوتی تو ماوا و مامن می‌گیرند و از چشمه‌سار پاک و زلال مزار و مضجع نورانی تو آب حیات می‌نوشند و سیراب می‌شوند.

عاشقان به زیارت کوی تو می‌آیند و خود فرمودی: هر کس از راه دوری با معرفت به زیارت من آید در سه گذرگاه خطرناک آخرت، دست او را خواهم گرفت و از ترس و هراس او را نجات خواهم داد؛ و آن هنگام سنجش اعمال، هنگام گرفتن نامه اعمال و هنگام گذر از پل صراط.

زیارت یعنی دل‌دادگی و دل سپردن به آفتاب و نور و گرمای وجود تو که توشه راه و مشعل هدایت می‌شود و سعادت دنیا و آخرت را به دنبال دارد. و آنان که به زیارت می‌آیند در صراط عشق قدم می‌گذارند تا معرفت بیاموزند.

و خود فرمودی: هر امامی پیمانی بر گردن اولیا و شیعیانش دارد، وفای به این پیمان وقتی تمام و کامل است که قبرهایشان زیارت شود. پس کسی که امامان را مشتاقانه زیارت کند و به آنچه مورد خواست و رغبت آنان بوده تصدیق داشته باشد، امامانش در روز رستاخیز شفیع او خواهند بود.

تو هشتمین قبله مردمان این سرزمین هستی که هزاران بار دل را به پنجره فولاد حرم تو گره زده‌اند.

محمد خامه‌یار - جام‌جم