«سبزی سالم»؛ سنگ بزرگ، علامت نزدن؟

این خبر مرا به یاد نارنگی‌های پارسال انداخت که با این‌که به اندازه نارنگی‌های وطنی خوشمزه نبود، اما خیلی از ما آن را خریدیم و تا دانه آخر خوردیم و حتما کرم‌های کشنده را هم به روده و معده‌مان راه دادیم.

تهوع بلعیدن این همه آلودگی حالا با شنوندگان این خبر همراه است، مثل همه کسانی که آب پُرشبهه را می‌نوشند یا هوای آلوده شهرهای بزرگ را استنشاق می‌کنند و باور کرده‌اند با مشتی سم محاصره شده‌اند.

دیروز خبری دیگر نیز منتشر شد که جا داشت دلمان به حال خودمان بسوزد. منبع خبر، علی‌محمد شاعری، رئیس ستاد محیط‌ زیست شهرداری تهران بود که گفت فاضلاب‌ها هنوز پای زمین‌های کشاورزی جنوب تهران می‌ریزد و سبزی‌ها و صیفی‌ها با فاضلاب سیراب می‌شود و قد می‌کشد.

دلمان به هم خورد از این خبر و یادم انداخت بازدیدی را که سه سال قبل از بخشی از این مزارع داشتم و آنجا تعفن فاضلاب را بو کشیدم و شنیدم تازه اوضاع بهتر از سال‌های قبل شده که زباله‌های بیمارستانی بوضوح در کانال آب غوطه می‌خورد و عصاره‌اش پای زمین‌های کشاورزی می‌رفت.

تابستان امسال اما قرار شد این وضع خاتمه پیدا کند. قرار بود آبیاری مزارع جنوب تهران با فاضلاب متوقف شود و با هر که مقاومت کند، برخورد شود.

بیشتر شبیه یک دستور قاطع بود که مو لای درزش نمی‌رود، ضرب‌الاجلی دو ماهه برای آنها که مزارع را با پساب‌های غیربهداشتی آبیاری می‌کنند و آلودگی به خورد مردم می‌دهند.

توقف این آبیاری آلوده، آن‌قدر جدی به نظر می‌رسید که خیلی از ما تهرانی‌ها راحت‌تر از قبل سبزی خریدیم و با اطمینان بیشتری خوردیم، ولی این سبزی‌ها و صیفی‌ها هنوز زیر دندان ما در حال جویده‌شدن است که خبر آلودگی آنها بار دیگر مخابره شده است.

هضم کردن این خبر کار آسانی نیست، سخت است با خودمان کنار بیاییم که این همه خوراکی آلوده در خانه‌های ماست، موادی که اساس آشپزی و سفره ایرانی است و اجتنابی از آنها نیست. فکر می‌کنید چرا سیل فاضلاب‌ها به سمت مزارع متوقف نمی‌شود، یعنی خوردن سبزی سالم، خواسته‌ای غیرممکن است و تولید آن سنگی بزرگ، علامت نزدن؟

مریم خباز - گروه جامعه