هنرمندان جامعه‌شناس سیاستمدار

شاید تا اینجای ماجرا اشکال چندان جدی نداشته باشد که خیلی از استادان و هنرمندان توانایی انجام همه این کارها را کنار یکدیگر داشته باشند و بتوانند بر‌حسب تجربه و توانایی از پس این امور برآیند.

اما چند قدم که جلوتر بیاییم و چند سال گذشته تا امروز را مرور کنیم، شاهد این هستیم که هنرمندان علاوه بر تحلیل و تدریس هنری وارد دیگر عرصه‌ها هم شده‌اند، آنها گاهی جامعه شناسی می‌کنند، گاهی آسیب شناسی و روان شناسی، گاهی هم وارد وادی سیاست می‌شوند و بیانیه‌های عریض و طویل سیاسی منتشر می‌کنند.

اگر هم در این باره با آنها صحبت کنی عده‌ای با تحکم خواهند گفت جزئی از این جامعه هستند و نباید در برابر اتفاقات مختلف ساکت بمانند و عده‌ای دیگر تاکید خواهند کرد که یک هنرمند اجتماعی هستند نه سیاسی!

با این همه حرف، ادعا و اظهارنظر اما بازار هنر در کشورمان چندان رونقی ندارد و آثار هنری موفقی تولید نمی‌شود. گواه این موضوع هم استقبال‌های غیر قابل تصور مردم از آثار هنری متوسط است. هنرمندان آن‌قدر درگیر نظریه‌پردازی، جامعه شناسی و واکاوی امور سیاسی شده‌اند که کمتر برای خلق اثر هنری وقت دارند.

بهتر است هنرمندان تا دیر نشده جامعه‌شناسی، آسیب‌شناسی و امور مشابه را به صاحبان این علوم بسپارند و وقت گرانمایه‌شان را برای خلق اثر هنری به کار گیرند. هنرمند باید اجتماعی باشد اما قرار است با اثرش حرف بزند.

قرار نیست به آنچه در محیط پیرامونش می‌گذرد بی‌تفاوت باشد اما باید بتواند در خلق اثر هنری آنچه را می‌خواهد، بیان کند. قرار نیست آن قدر حرف بزند و در دیگر شاخه‌ها تحلیل و تفسیر کند که وقتی برای خلق اثر هنری نداشته باشد.

زینب مرتضایی‌فرد‌ -‌ گروه فرهنگ و هنر