ستاره هایی که هنوز خوش می‌درخشند

چرا عمر ستارگی بازیگران ما این قدر کوتاه و کم است؟ چرا سراغ کارگردانی و عکاسی و نقاشی و مجسمه سازی می روند که گاهی آن قدر از بازیگری دور می شوند که آخرین فیلم مهمشان ابداً به یاد نمی آید؟ در هر قاعده ای استثنا هم وجود دارد. بین ستاره های سینمای ایران هم پیدا می شوند چهره هایی که بعد از یک یا چند دهه فعالیت، هنوز خوش می‌درخشند و اگر چند فیلم پیاپی شان هم ناامیدمان کند، باز می شود منتظر حضور پرفروغشان ماند تا غافلگیر شویم.

«هرگز کسی این گونه فجیع به کشتن خود برنخاست/ که من به زندگی نشستم». عبدی با ۳۰سال فعالیت سینمایی و بازی در بیش از ۷۰فیلم بلند، هنوز پدیده ای استثنایی در سینمای ماست. ققنوسی که هرچند سال یک بار، از دل خاکسترهای خودساخته اش برمی آید و با اثری مثل «خوابم میاد» غافلگیرمان می کند.

پولسازترین ستاره حال حاضر سینمای ایران، که به قول قدیمی ها اگرچه دیر آمد، اما شیر آمد، در این حد که شنیده شده یکی از تهیه کننده های سینمای کشور، به تازگی در جواب درخواست کارگردانی برای تهیه فیلمش گفته : «سناریوت رو نمی خونم. برو ببین می تونی عطاران رو برای نقش اول جور کنی، بعد بیا» .

از معدود ستاره های سینمای ما، که یک شبه ره صدساله نرفت و آرام آرام و ذره ذره پله های شهرت و افتخار و اعتبار را طی کرد، شاید همین هم باعث شده قدر این موقعیت را از خیلی ها بیشتر بداند و هنوز خیل مشتاقانش را منتظر بازی خوب و تازه ای از خودش نگه دارد. هرچند در این سال ها، به تئاتر هم در کنار سینما علاقه پیدا کرده و سال گذشته در مقام کارگردان پشت دوربین هم رفت.

۱۴سال جلوی دوربین های سینمایی با ۳۴فیلم آمار تقریبا زیادی است. او در پاسخ به این سوال که چرا این فیلم ها را بازی می کند گفت: «من فیلمایی بازی کردم که این قبرستان غیرانتفاعی جلوش گاد فادر دوئه!» با این حال، شاید همان پرشوری و عشق تام و تمامش به بازیگری باعث شده با این همه انتخاب های مربوط ونامربوط، هنوز سرحال و جدی در صحنه بماند.

اگر نقش کوتاه و نوجوانانه اش در «دلشدگان» را در نظر نگیریم، ۱۸سال از اولین بازی سینمایی اش می گذرد، و در کارنامه اش کمتر می توان فیلمی یافت که به یک بار دیدن نیرزد. گرچه به شمایل آرامش و معصومیت در سینمای ما بدل شده، اما از تجربه هایی با لحن و فضای متفاوت هم غافل نبوده. دختر لوس و غرغرو و کم اعتماد به نفس «سربه مهر» را که یادتان هست؟

سیمرغ در ۱۸ سالگی می توانست به آفت بزرگ فعالیت سینمایی اش بدل شود، اما هوش و دقت در انتخاب های بعدی، نجاتش داد. طی ۱۳ سالی که از فعالیتش می گذرد، تقریباً سالی یک فیلم بیشتر بازی نکرده است.

ترانه چند باری در نمایش های رحمانیان روی صحنه رفته؛ هر چند تنها ستاره فهرست ماست که هیچ وقت در سریالی تلویزیونی حاضر نشده. (همشهری جوان)