گوهر گمشده‌ای به نام متشکرم

قدردانی مهمان اصلی برنامه از حامیانش فقط به همین صحنه نمادین محدود نمی‌شود و احسان علیخانی مجری «پشت‌ صحنه» در لابه‌لای سوالاتش نیز مهمان را در موقعیتی قرار می‌دهد که حس واقعی‌اش را نسبت به افراد حاضر در استودیو بیان کند.

در هر قسمت از این برنامه فضایی به وجود می‌آید که دیگر خیلی ربطی به دنیای ورزش و قهرمانی ندارد.

هر بار با آدمی موفق مواجه هستیم که می‌خواهد با صدای بلند بگوید من موفقیتم را مدیون چند نفر دیگر هستم و حالا می‌خواهم جلوی دوربین‌های یک شبکه تلویزیونی مدال افتخارم را به آنها تقدیم کنم.

برنامه «پشت صحنه» که از شبکه سه پخش می شود در لایه‌های پنهانی‌اش روی مفهومی تاکید می‌کند که گوهر گمشده زندگی امروز ماست.

ما آدم‌های عجول و شتابزده‌ای هستیم و در هیاهوی کارهای روزمره با سرعت زیاد از کنار هم می‌گذریم. سرعتمان معمولا این‌قدر زیاد است که یادمان می‌رود بعضی جاها باید توقف کنیم و آدم‌های دور و برمان را هم ببینیم.

به همین خاطر وقتی می‌بینیم دو نفر قدر همدیگر را می‌دانند ذوق‌زده می‌شویم و خودمان را در شادیشان شریک می‌دانیم. بی‌جهت نیست که آیین‌هایی همچون مراسم اختتامیه جشنواره فیلم فجر این‌قدر مخاطب دارد.

این مخاطبان از این که می‌بینند عملکرد درخشان هنرمندی به چشم آمده و دیده شده شادمان می‌شوند.

هیجان‌انگیزتر از آن وقتی است که خانم یا آقای هنرمند جایزه‌اش را به فرد دیگری تقدیم می‌کند. این واکنش عاطفی فرد هنرمند، خلأ احساسی افرادی را که دوست داشته‌اند دیده شوند پر می‌کند.

پیشینیان ما بخوبی می‌دانستند که چطور حس‌شان را در مقابل دوستدارانشان بر زبان بیاورند. حافظ وقتی می‌گفت «ما را بر آستان تو بس حق خدمت است» داشت قدردانی صادقانه‌اش را نسبت به فرد مقابلش به اثبات می‌رساند.

او حتی وقتی از «یار دلنوازش» شکایت می‌کرد باز هم چاشنی شکر و سپاسگزاری را در کنار مفهوم شکایت می‌نشاند.

چون خودش طعم تلخ مخدوم بی عنایت بودن را چشیده بود و نمی‌خواست دیگران در این جایگاه قرار بگیرند.

احسان رحیم‌زاده‌ - رادیو و تلویزیون