«مختارنامه» را «جور دیگر باید دید»

در رسانه‌ها نیز «مختارنامه» با این که بازتاب بسیار خوبی داشته است، اما این بازتاب نیز غالبا محدود به بحث‌هایی حاشیه‌ای است. این بحث‌های حاشیه‌ای اگرچه ممکن است جذابیتی برای مردم داشته باشد، لیکن تا حالا فرصت خوبی پیش نیامده تا «مختارنامه» از این نظر که چه قابلیت‌هایی از نظر نمایشی دارد و اساسا تفاوت آن با دیگر سریال‌ها در چیست، بحث و بررسی شود. تاکنون اغلب حاشیه‌ها پیرامون مضمون این سریال، وفاداری‌اش به روایت‌های تاریخی و منابع مختلف و همچنین بحث نمایش یا عدم نمایش چهره شخصیت‌های بزرگی مانند حضرت ابوالفضل(ع) و... بوده است. در عوض کسی به این موضوع نپرداخته است که مثلا طراحی و اجرای صحنه‌های جنگی این سریال، چگونه است بدون هر گونه اغراقی، می‌توان برای این سریال چنان ظرفیتی قائل بود که دقیقا به اندازه تعداد برنامه‌هایی که در نقد و بررسی مضمون آن برگزار می‌شود، نشست‌های تخصصی برای تشریح جنبه‌های فنی و شیوه‌های اجرایی‌اش تشکیل داد و از زوایای گوناگون به اهمیت آن پرداخت. سریالی با این تعداد بازیگر و این میزان گستردگی هنرور، طراحی صحنه و لباس متفاوت و مهم‌تر از همه، قصه‌گویی پرلایه و درخشان (به‌گونه‌ای که هم برای تماشاگر عادی سرگرم‌کننده باشد و هم مقبول خواص و اندیشمندان عرصه‌های گوناگون فکری افتد) کم نظیر است. کافی است به قسمتی که در جمعه دو هفته پیش پخش شد، نگاه کنیم و عظمت صحنه‌های جنگی‌اش را بار دیگر در ذهن مرور کنیم. داود میرباقری کارگردانی است که تاکنون تسلط و هنر خود را در زمینه روایت‌های تاریخی در قالب سریال نشان داده، اما «مختارنامه» سرآمد آثار این کارگردان است و اثری است که از زوایای گوناگون قابل تحلیل و ارزیابی است.

امیدواریم، حال که بینندگان تلویزیون با این اثر ارتباط خوبی برقرار کرده‌اند و نیز «مختارنامه» از جنبه‌های تاریخی و فرامتن نیز مورد تأیید کارشناسان قرار گرفته، فرصتی مغتنم هم فراهم شود برای صحبت درباره این که چه معیارهایی در تلویزیون ایران برای ساخت یک اثر تاریخی وجود داشته و پس از «مختارنامه» این معیارها تا چه حد ترقی کرده‌اند.