بنا به آیین نامه مصوب 27/3/80، مصدومانی که گواهی مجروحیت شیمیایی دارند، می توانند با استفاده از معاینات بالینی متخصصان ریه ، چشم و پوست و امکانات آزمایشگاهی و پاراکلینیکی و در قالب کمیسیون های ویژه شیمیایی تعیین درصد شوند.
دکتر حیدریان ، با اشاره به تغییرات پدید آمده در کمیت و کیفیت خدمات بهداشتی و درمان به جانبازان ، می گوید: در گذشته با توجه به امکانات و منابع ، خدمات درمانی قابل ارائه به جانبازان ، به عضو مجروح جانباز محدود بود، ولی در حال حاضر جانبازان یک تا 70 درصد و خانواده جانبازان بالای 25 درصد تحت پوشش بیمه همگانی قرار دارند و بدین ترتیب ، خدمات درمانی سرپایی و بستری موردنیاز آنها بی هیچ محدودیتی تامین می شود.
جانبازانی که برای درمان به تهران می آیند، می توانند به هر یک از بیمارستان های طرف قرارداد بیمه که شامل بیمارستان های درجه یک و دو تهران می شود مراجعه کنند و بدون پرداخت وجه ، بستری و درمان شوند.
او در ارتباط با داروهای موردنیاز جانبازان می گوید: جانبازان شیمیایی از داروهایی مانند داروهای استنشاقی استفاده می کنند، که در حال حاضر کشور، با کمبود آن مواجه نیست.
جانبازان با مراجعه به داروخانه های طرف قرارداد یا غیرطرف قرار داد می توانند نسبت به تهیه داروی خود اقدام کنند و اگر هزینه ای پرداخت کنند، تمام مبلغ به آنها بازگردانده و وقتی در صورت نیاز، دارو از خارج کشور تهیه می شود و در اختیار آنان قرار می گیرد تجهیزات پزشکی و توانبخشی مورد نیاز جانبازان نیز تهیه و به آنها تحویل می شود.
پیشگیری بر درمان مقدم است
بهتر است بگوییم درمانی برای ضایعات ناشی از مواد شیمیایی وجود ندارد، مگر پیشگیری از تمایل انسان ها با آن. به هر حال محققان مشغول تحقیقات مفصلی درباره این مواد و شیوه درمان آنها هستند.
یکی از نتایج امیدوارکننده آنها هم این است که دریافته اند اگر مقدار آنزیمی با نام NTE در بدن موشها کمتر از حد طبیعی باشد، این موشها نسبت به فسفرهای آلی حساس ترند.
این موجودات کم تحرک تر هستند و شانس مرگ آنها 2 برابر بیش از جانورانی است که مقدار این آنزیم بدنشان در حد طبیعی است. بنابراین ثابت شده است که وجود این آنزیم در بدن موشها از تاثیر فسفرهای آلی جلوگیری می کند.
انسان ها نیز در بدن خود چنین آنزیمی دارند. پس می توان امیدوار بود که از داروهایی که سطح NTE را افزایش می دهند، برای مبارزه با این مواد شیمیایی استفاده شود، ولی واقعیت تلخ آن است که کاربرد این داروها تنها پیش از حمله گازهای شیمیایی است.
فریبا فرهادیان
پونه شیرازی