عامل ژنتیک دیگری برای بیماری پارکینسون

محققان برای تعیین ژن‌هایی که فعالیتشان را طی بیماری پارکینسون تغییر می‌دهند، شروع به وارسی و جستجوی عصب‌ها در مغز کردند. علاوه بر این محققان دریافتند، فعالیت ژن PDXK) Pyridoxal Kinas) افزایش یافته است.

طی یک پروژه بین‌المللی که متعاقب این کار اجرا شد، محققان این ژن را در 1200 فرد مبتلا به پارکینسون مقایسه کردند.

این مقایسه با اطلاعات ژنتیک به دست آمده از 2800 تست سلامت صورت گرفت. در این میان محققان به متغیر ژنی رسیدند که خطر ابتلا به بیماری‌های پارکینسون را افزایش داده و می‌تواند منجر به تغییر فعالیت یا کمیت آنزیم PDXK در مغز شود.

به وسیله ترکیب آنالیزهای وابسته ژنتیک با اطلاعات به دست آمده، روش ابتکاری جدیدی به دست آمد که می‌توان به وسیله آن به آنالیز ریسک فاکتورهای ژنتیک پرداخت.

PDXK ویتامین 6 B موجود در منابع غذایی را به شکل فعال فیزیولوژیکی آن تبدیل می‌کند که پیش نیاز تولید انتقال‌دهنده‌های عصبی دوپامین است.

پارکینسون معمولا با شتاب سالخوردگی و مرگ عصب‌های تولیدکننده دوپامین همراه است.

پیشرفت تدریجی بیماری‌های عصب‌شناختی همراه با سفت شدن عضلات، رعشه و کندی در حرکات است.

در کنار محدودیت‌های ایجاد شده از طریق این علائم بی‌ثباتی وصغی بدن نیز می‌تواند منجر به سقوط‌های خطرناک شود.

اگرچه عوامل محیطی و ژنتیک سهم اندکی در ایجاد خطر کلی ابتلا به پارکینسون دارند اما یافته‌ها می‌تواند به درمان‌های انفرادی و خاص هر فرد کمک کند.

مترجم‌: آتنا حسن‌آبادی / منبع: Physorg