۳صدم ثانیه تا طلا فاصله داشتم

 ترانه با مدالی که برای نخستین بار به کارنامه آسیایی این رشته اضافه کرد، یکی از اتفاق‌های خوب ورزش کشورمان در هانگژو بود.  نشان نقره‌ اسکیت یکی از شواهدی بود که ازغیب رسید تا حواس‌مان باشد هميشه هم، همان همیشگی جواب نمی‌دهد. شاید وقت آن رسیده، فارغ ازوعده‌‌ مدال‌های رنگارنگ‌ فدراسیون‌های ورزشی و پیش‌بینی‌های کاغذی، طرحی نو دراندازیم.

 در هانگژو روی سکوی ارزشمندی ایستادی اما به نظر می‌رسید از رنگ مدالت راضی نبودی.
بله این نقره، اولین مدال اسکیت ایران در تاریخ بازی‌های آسیایی بود ولی من انتظار طلا داشتم. 
 
چه اتفاقی خلاف انتظارت افتاد که نتیجه را تغییر داد؟
یک ماه پیش از بازی‌ها، در مسابقات بین‌المللی فرانسه با همین حریفان رقابت کرده بودم و حدود چند صدم ثانیه اختلاف داشتیم. بعد از بازگشت، با تمرین، اختلاف زمانی را حل کردم. اما در هانگژو شرایط جدیدی پیش آمد. برای اولین بار، استارت مسابقه به جای بوق همیشگی، با شلیک تپانچه اعلام می‌شد. برای من این صدا جدید بود و انگار داورها طوری شروع می‌کردند که زمان ۳ تا ۵ ثانیه مهلت قانونی آغاز هم، کمتر به نظر می‌رسید. خلاصه، از نظر سرعت با رقیبم فاصله نداشتم اما عکس‌العملم و دیر راه افتادنم، سه صدم ثانیه از طلا دورم کرد. 
 
بنابراین باید ارزش زمان را از ترانه احمدی بپرسیم که می‌داند، ثانیه‌ها چقدر در زندگی تأثیرگذارند.
بله، برای ورزشکارهایی مثل من که حاصل چند سال زندگی ورزشی‌شان در ۴ ثانیه خلاصه می‌شود، هر صدم آن هم ارزش خاصی دارد. این در زندگی غیر ورزشی هم تاثیر دارد. مثلا من عادت کرده‌ام به زمان تعهد داشته باشم. وقتی کاری از زمان خودش و برنامه‌ریزی‌ام بیشتر طول بکشد، نمی‌توانم آن را ادامه بدهم چون بر اساس زمان‌بندی، برنامه بعدی‌ام هم از دست می‌رود. در هانگژو مجموع بهترین رکورد من ۴.۷۴صدم ثانیه بود و رقیبم با ۴.۷۱صدم به طلا رسید. 
 
اسکیت‌بازها در سطح حرفه‌ای چه هزینه‌هایی دارند؟
هزینه یک ست کامل اسکیت شامل بوت، تیغه، چرخ‌ها و تجهیزات دیگر در حال حاضر حدود ۵۰ میلیون است که تقریبا هر سه ماه یک‌بار هم باید بخشی از آن را به دلیل فرسودگی به‌روز کرد. هزینه‌هایی مثل سالن تمرین و تغذیه و برخی چیزهای دیگر هم هست. من تا حدود یک سال قبل که فدراسیون حمایت مالی کرد، گاهی برای تامین هزینه‌ها وام هم می‌گرفتم. 
 
چطور اسکیت‌‌باز شدی و به تیم‌ملی رسیدی؟
از ۱۱سالگی آموزش اسکیت را در نجف‌آباد با آقای حبیب‌آبادی شروع کردم. ورزش ناشناخته‌ای بود، آن‌قدر که پدرم می‌گفت: «حداقل برو سراغ یک رشته‌ای که بدانیم آینده‌اش چیست و...» اما عاشق اسکیت بودم و ادامه دادم. برای من مهم نبود رشته‌ای‌ است که دیگران آن را می‌شناسند یا نه. از سال۱۳۹۵ هم عضو تیم‌ملی شدم و کم‌کم اعزام‌ها به مسابقات شروع شد. سال۲۰۱۷ در مسابقات جهانی اسکیت به میزبانی چین، به عنوان قهرمانی رسیدم که در واقع اولین طلای اسکیت در تاریخ ورزش کشورمان بود. امسال هم در رقابت‌های بین‌المللی ایتالیا و بعد فرانسه دو مدال برنز گرفتم. 
 
با این مدال‌ها چه خواسته‌‌ای از مسئولان داری؟
حالا دیگر مدال‌آوری اسکیت در بازی‌های آسیایی هم، دور از دسترس به‌نظر نمی‌رسد. امیدوارم ما را باور کرده باشند و برای ورزشکاران بیشتری امکان حضور درمسابقات برون‌مرزی را فراهم کنند تا شانس مدال‌آوری هم بیشتر شود و در جدول تایم تریل شرایط بهتری داشته باشیم. همچنین امیدوارم جوایز ورزشکاران به موقع پرداخت شود تا بخشی از هزینه‌ها جبران شود. 
 
حالا در دنیای اسکیت‌‌فری استایل چه برنامه‌ها و آرزویی داری؟
۲۰ روز دیگر دوباره به چین می‌رویم، برای مسابقات جهانی. زمان کمی نیست و می‌شود خوب تمرین کرد. دوست دارم با تلاش و تمرین اختلافم با رقبا به سطح چشمگیری برسد و زمان رکوردهایم از پسرها بهتر باشد.