نجات از زیر تیغ جلادان جبهه النصره

او ادامه می‌دهد: روزهای اسارت دست نیروهای جبهه النصره، روزهایی بود که در تصور کمتر کسی می‌گنجد. آنها برای شناسایی شیعه‌ها از اهل سنت درخواست‌های عجیبی می‌کردند و هر لحظه ممکن بود با یک اشتباه کوچک جانت را از دست بدهی. سختی آن ایام به قدری غیرقابل تحمل بود که حتی یک شب تصمیم به خودکشی گرفتم. هیچ وقت فراموش نمی‌کنم که یک بار یکی از بازجوهای کردشان به من گفت؛ شماها از دین خارج شدید و ما گردن شما را از پشت می‌زنیم و من به تنها چیزی که فکر می‌کردم این بود که راحت بمیرم. با پوست و استخوانم درد کشیدم، اما هموطنان مدافع حرمم‌ که از اسارت من در آنجا خبردار شدند برای نجات و آزادی‌ام از هیچ کمکی مضایقه نکردند. کشورهای دیگر، حتی کشورهای عربی و بعضی‌ها در کشور خودمان، تصوری از نیروهای مدافع حرم دارند که اشتباه است و من که رشادت و از خودگذشتگی‌های‌شان را از نزدیک دیده بودم دلم می‌خواست تصویر درستی از این دوستان را با بیان خاطراتم به همه نشان دهم. ضمن این‌که سرگذشتم را پیش روی جوانانی بگذارم که به هر دری می‌زنند تا مهاجرت کنند! کسانی که مصائب خروج غیرقانونی، پناهندگی در اروپا و هزار و یک سختی را به جان می‌خرند تا فقط بروند! الان که در سوئیس زندگی می‌کنم و وضعیت پناهنده‌ها را می‌بینم متاسف می‌شوم. آنها وضعیتی دارند که اصلا در شأن یک تحصیلکرده نیست و من امروز به فکر کتابی درباره مصائب زندگی پناهندگی هستم.
امیری با بیان این‌که برای ثبت خاطراتم به چندین نویسنده مراجعه کردم، اما هیچ کدام آنچه بر من گذشته بود را باور نمی‌کردند؛ خاطرنشان می‌کند: بازگویی خاطراتم برای علی اسکندری حدود چهار پنج ماه طول کشید. در حین تعریف البته پیش می‌آمد که از یادآوری خاطراتم کلافه شوم اما چون به آگاه‌سازی مردم باور داشتم آن را ادامه می‌دادم. واو به واو آنچه را در ذهنم از آن روزها باقی مانده بود برای علی اسکندری بازگو کردم. حتی شده بود که مثلا یک شب زندان را برایشان تعریف کردم و چند روز بعد نکته جدیدی از آن شب خاطرم آمد و مجددا از آن شب تعریف کردم.
او در پاسخ به این سؤال که باوجود زمان سخت و دردناکی که بر شما گذشته بود در بیان خاطرات‌تان چطور آنقدر حضور ذهن داشتید، توضیح می‌دهد: یک ماهی که در دمشق بودم، حدودا ۲۸ صفحه از آنچه بر من گذشته بود را برای بچه‌های سپاه قدس نوشتم. بعد از آن برای خودم اسامی افراد و مکان‌هایی که در آنجا بودم را نت برداری می‌کردم. تمام این نت‌ها شده بود، ۶-۷ صفحه پشت و روی کاغذ A۴ و همین نت‌ها برای بازگویی خاطراتم خیلی به کمکم آمد.
امیری می‌افزاید: در جای‌جای نگارش این کتاب با علی اسکندری بحث می‌کردم. ایشان چندین بار قبل از چاپ، کتاب را برای من فرستادند و بعد از ویراستاری و اصلاحات لازم به چاپ رسید. به قول معروف بارها چکش‌کاری کردیم تا این کتاب مناسب چاپ شد.
او با اشاره به اهمیت خواندن کتاب «دیپورت» توضیح می‌دهد: از ابتدا خیلی موافق حماسی‌شدن این کتاب نبودم. من یک آدم معمولی در جامعه بودم که اتفاق عجیبی برایم رخ داد. دلم می‌خواست کتابم را جوان‌ها بخوانند و از آن درس‌هایی بگیرند و البته اشتباه من را انجام ندهند. او در ادامه تصریح کرد: بعد از تمام آن اتفاقات وقتی دوباره رنگ وطنم را دیدم دوباره و این بار از راه قانونی اقدام به مهاجرت کردم. تصمیم من، تصمیم اشتباهی نبود؛ مسیر را اشتباه رفته بودم. بنابراین با ویزای کاری به سوئیس رفتم و در آنجا در رشته تحصیلی خودم مشغول به کار هستم. کلا پشتکار خوبی دارم و تا به هدفم نرسم دست‌بردار نیستم. الان تازه چند روزی است که بعد از انتشار این کتاب به ایران برگشتم و بازخوردها را بسیار عالی دیدم. حتی آقایی از گیلان با من تماس گرفت و درخواست دیدار داشت که متأسفانه به دلیل مسافت راه نشد. از سوی دیگر دوستان عراقی که در کتاب هم از آنها نام برده شده خیلی مشتاق هستند که کتاب ترجمه شود و به دست آنها برسد و در نهایت امیدوارم شرایط کاری خوبی برای تمام جوان‌ها در داخل ایران فراهم شود که هیچ جوانی مجبور به مهاجرت نشود.