نَقل

بعد از پخش سریال «بانوی عمارت» چند پیشنهاد داشتم که قصه برادرجان را از همه آنها بیشتر دوست داشتم و علاقه‌مند بودم با گروه تولید این سریال همکاری کنم. همیشه برای هر بازیگری در انتخاب نقش، مؤلفه‌هایی که شخصی هم هست باید وجود داشته باشد. از طرفی بازیگری یعنی انتخاب؛ از انتخاب نقش گرفته تا فیلمنامه و کنش‌ها و ... که همه اینها مجموعه‌ای است که شخصیت یک نقش را شکل می‌دهد. شخصیت چاوش به لحاظ روحی و روانی فراز و فرودهای بسیاری داشت و جذاب بود و احساس کردم می‌توانم شخصیت او را زنده کنم. همیشه شخصیت‌هایی را دوست داشتم که بتوانم آنها را زنده کنم و تصنعی‌ها را دوست ندارم؛ به این دلیل که نمی‌شود زندگی را به آنها تزریق کرد. زمانی که فیلمنامه را خواندم متوجه شدم چاوش شخصیتی است که می‌توانم به او نزدیک شوم و در اجرا زنده‌اش کنم.
هر نقشی ابعاد مختلفی دارد و یکی از ابعادش ویژگی صنفی آن شغل است و اگر قرار باشد من نوعی نقش یک پزشک یا پلیس را بازی کنم باید درباره ویژگی‌های آن شغل اطلاعاتی داشته باشم و هر شغلی ویژگی‌های فیزیکی خاصی برای آدم به وجود می‌آورد و طبعا فردی که مدیر یک شرکت است در راه رفتن،‌ غذاخوردن، آداب معاشرت و... با فردی که پلیس است تفاوت‌هایی دارد. چاوش نیز در بازار میوه و تره بار میوه فروشی می‌کند و بالطبع شغل او نیز خصیصه‌هایی به لحاظ فیزیکی، صحبت کردن و رفتاری دارد. من نیز درباره همه اینها اطلاعات جمع‌آوری کردم و در میدان میوه و تره‌بار با افرادی که صاحبین این شغل هستند صحبت‌های بسیاری داشتم. حتی سکانسی داشتیم که در آن پرتقال می‌خوردم و نوع خوردن پرتقال را از میدونی‌ها پرسیده بودم و آنها به من یاد داده بودند. جالب است بدانید نوع میوه خوردن افرادی که در آنجا کار می‌کنند با سایر مردم متفاوت است و در تمام لحظه‌هایی که در میدان تره‌بار تصویربرداری داشتیم، مدام با آدم‌هایی که بخشی از زندگی‌شان در آن فضا می‌گذرد، صحبت می‌کردم تا بتوانم نقش باورپذیری را بازی کنم.
این سریال در مورد انسان و انسانیت است و همیشه موضوع‌های انسانی جذاب هستند و تاریخ مصرف ندارند و ممکن است در هر برهه‌ای برای افراد اتفاق بیفتند، کما این‌که از زمانی که سریال پخش شده عده‌ای با من تماس گرفتند و گفتند عین همین اتفاق برای ما و خانواده‌مان افتاده است. این یعنی رخ دادن چنین اتفاق‌هایی در جامعه ما عمومیت دارد و معضل مردم است.