خداحافظی در سکوت

خداحافظی از دنیای پولاد سرد، آن هم در 26 سالگی. این پایان تلخی بود که روز گذشته برای بهادر مولایی رقم خورد؛ او که در همه رده‌های سنی پرچم سه رنگ ایران را در میادین بین‌المللی به اهتزاز در آورد. آن شب کابوس‌وار هرگز از یاد بهادر مولایی و خانواده‌هایی که داغدار از دست رفتن پیرمردی مهربان شدند، نخواهد رفت. بامداد پنجشنبه 31 تیر 1395. هنوز دو سال نمی‌گذرد از آن تصادف کذایی که منجر به فوت پدربزرگ بهادر شد. تصادفی که اگرچه علتش خواب‌آلودگی بهادر مولایی عنوان شد، اما علت اصلی دیگری در دل خود داشت. موضوعی که بهادر مولایی را با اعصابی خراب و در عین خستگی، راهی جاده هراز کرد. بعدازظهر روز چهارشنبه 30 تیر ماه 95 (ساعاتی قبل از تصادف بهادر مولایی در جاده) وقتی ترکیب پنج نفره تیم ملی وزنه‌برداری برای حضور در المپیک 2016 ریو اعلام شد، به زعم خیلی‌ها، بهادر مولایی به ناحق از فهرست تیم کنار گذاشته شد. آن روز دوازدهمین جلسه شورای عالی فنی برای مشخص شدن دو سهمیه نهایی وزنه‌برداری ایران در المپیک ریو تشکیل شد و نتیجه رای‌گیری خیلی‌ها را غافلگیر کرد. از میان آرا ماخوذه، محمدرضا براری با 12 و علی هاشمی با ده رای، مسافر ریو شدند؛ اما بهادر مولایی فقط سه رای آورد و از تیم ملی خط خورد. کسی باور نمی‌کرد خروجی تصمیم شورا این باشد، اما ظاهرا این همان تصمیمی بود که علی مرادی رویش نظر داشت. این گونه شد که رویای حضور در المپیک برای بهادر مولایی، در کمتر از چند ساعت به کابوس تصادف در محور هراز بدل شود. بهادر صبح که چشمانش را گشود روی تخت بیمارستان 17 شهریور آمل بود، درحالی که از نواحی کتف، دست و لگن دچار شکستگی شده بود و از آن بدتر، پدربزرگش را هم به دلیل شدت جراحات وارده از دست داده بود. وزنه‌برداری برای بهادر مولایی، فوق‌سنگین دوست داشتنی وزنه‌برداری ایران، همان‌جا به پایان رسید؛ درست در ساعت 3 بامداد روز پنجشنبه 31 تیر 1395. همان لحظه‌ای که پراید با وانت نیسان در 15 کیلومتری نارنجستان شاخ به شاخ شد. قهرمان نوجوانان جهان در سال 2009، قهرمان جوانان جهان در سال 2011، قهرمان باشگاه‌های آسیا در سال 2011، نایب‌قهرمان جوانان جهان در سال 2012، نایب‌قهرمان بزرگسالان جهان در سال 2012، نایب‌قهرمان آسیا در سال 2015 و دارنده مدال برنز آسیا در سال 2016 همه عناوین ارزشمندی است که بهادر مولایی طی هشت سال حضور در اردوهای تیم ملی، برای وزنه‌برداری ایران به دست آورد. بهترین رکورد بهادر مولایی در دسته فوق‌سنگین، مهار وزنه 255 کیلوگرم در حرکت دوضرب بود، اما شاید فراموش نشدنی‌ترین تصویر از او، همان وزنه 261 کیلوگرمی باشد که برای کسب مدال طلای رقابت‌های جهانی بالای سر برد، اما درست در واپسین لحظات از دستش رها شد.

مولایی: خداحافظی در 26 سالگی واقعاً تلخ است

بهادر مولایی درباره کناره‌گیری‌اش از دنیای قهرمانی وزنه‌برداری گفت: متأسفانه بعد از تصادفی که کردم با وجود پیگیری روند درمان و تمرینات، نتوانستم آن طور که می‌خواهم خودم را برای وزنه‌زدن آماده کنم و سرانجام تصمیم گرفتم از دنیای قهرمانی خداحافظی کنم، چون آرنج دست چپم خیلی اذیت می‌کرد. دارنده مدال نقره وزنه‌برداری جهان در پاسخ به این سوال که خداحافظی از دنیای قهرمانی در این سن سخت نیست و آیا می‌تواند در عرصه مربیگری هم موفق باشد یا نه گفت: مصدومیت اجازه ادامه وزنه زدن به من نداد. خداحافظی از ورزش حرفه‌ای در 26 سالگی واقعاً تلخ است و احساس می‌کنم در مربیگری هم می‌توانم حتی خیلی موفق‌تر از زمان وزنه زدن باشم، چون مربیگری را از وزنه زدن بیشتر دوست دارم.