برای این‌که به دوران کودکی کیهان نگاه کنید و سوسو زدن اولین ستاره‌ها را تماشا کنید، ابتدا باید آینه‌ای به بزرگی یک خانه را بسازید. سطح آن باید به قدری صاف باشد که اگر آینه در مقیاس یک قاره بود، هیچ تپه یا دره‌ای بیشتر از ارتفاع مچ پا نمایش داده نشود. فقط آینه‌ای به این بزرگی و صاف می‌تواند نور ضعیفی را که از دورترین کهکشان‌های آسمان می‌آید جمع‌آوری و متمرکز کند - نوری که مدت‌ها پیش منبع خود را ترک کرده و بنابراین کهکشان‌ها را همان‌طور که در گذشته باستان، زمانی که جهان جوان بود، نشان می‌دهد. کم‌نورترین و دورترین کهکشان‌هایی که می‌بینیم هنوز در مراحل تولد هستند، زمانی که نیروهای مرموز در تاریکی دست به کار شدند و اولین دانه‌های ستاره شروع به درخشش کردند.