برای زهرا، پروین، مریم و اکرم، اینجا درست مثل خانه است؛ جایی که پناهشان داده در اوج روزهای بی‌کسی و تنهایی؛ دستشان را گرفته در گیرودار مشکلات ریز و درشت زندگی؛ جایی در شلوغی‌های پایتخت، مرکزی پشت دیوارهای رنگ و رو رفته و سیاه‌خانه‌های هرندی با مددکارها و مشاورهایی که دل به دلشان داده‌اند، پای حرف‌هایشان نشسته‌ و راه نشانشان داده‌. حالا هرچهار نفر آنها رخ به رخ با تمام مشکلات دست روی زانوی خودشان گذاشته و تمام قد ایستاده‌اند. حالا برای زهرا، پروین، مریم و اکرم، مدت‌هاست روز با لبخند شروع می‌شود، بی‌استرس و نگرانی و چه کنم چه کنم. برای این چهار زن، شب با لبخند از راه می‌رسد، با رضایت از لحظه‌هایی که پشت سر گذاشته‌اند.