«پالت» هنوز هم موفق است

این گروه هفته گذشته دو اجرای موفق در برج میلاد داشت و با وعده انتشار آلبوم سوم گروه به هوادارانش ـ‌که قرار است با اتفاقات تازه‌ای همراه باشد ـ با تهرانی‌ها خداحافظی کرد تا به این ترتیب پرونده تور تهران که اردیبهشت سال گذشته با اجرا در تالار وحدت آغاز شد، پس از نزدیک به 30 اجرا در برج میلاد بسته شود.

بیش از یک سال است که پالت همزمان با انتشار دومین آلبوم خود، تور کنسرت‌های «شهر من بخند» را در ایران و دیگر کشورهای اروپایی و آمریکایی آغاز کرده و در این مدت اجراهای بسیاری را روی صحنه برده است. آخرین کنسرت آنها در برج میلاد هم مانند اجراهای اخیر گروه، تقریبا مشابه کنسرت‌‌هایی بود که در روزهای نخست انتشار آلبوم «شهر من بخند» در تالار وحدت برگزار شد.

اما پالت در این مدت تقریبا از همه نظر بالغ‌تر و پخته‌تر شده است؛ رپرتوار اجرا پس از ویرایش‌های جزئی با قطعات تازه‌ای که به آن افزوده شد، به چیدمان مطلوب‌تر و گوشنوازتری رسید که تاثیر دراماتیک و موزیکال موفق‌تری دارد؛ طراحی و نورپردازی صحنه و نیز کارگردانی تصاویر منتخب برای هر قطعه در مجموع هوشمندانه تر از اجراهای پیشین است و در کل، پالتی‌ها خیلی راحت‌تر و صمیمی‌تر اجرایشان را ارائه می‌کنند و توانسته‌اند خودشان را بین کسانی که اساسا موسیقی جریان اصلی (Main Stream) پاپ ایران را گوش نمی‌کنند و به دنبال فضاهای تازه و خلاقانه‌تری هستند ـ که تعدادشان کم نیست و روزبه‌روز هم در حال افزایش است ـ تثبیت کنند.

با توجه به کنسرت‌های پرتعداد پالت در این مدت و استقبالی که از آلبوم‌های آنها شد، شاید بتوان نتیجه گرفت که گروه توانسته مقبولیت عام پیدا کند. هرچند خودشان معتقدند مناسبات پاپ و عامه‌پسند بودن را رعایت نمی‌کنند، اما انگار توانسته‌اند با استفاده از مجموعه عناصر موسیقایی در بالا بردن سطح سلیقه مخاطب موسیقی پاپ کمکی کنند و به مقبولیتی برسند که علاوه بر همراهی همیشگی مردم، موزیسین‌ها و البته هنرمندان تئاتر و سینما را هم با خود همراه کرده است و در این اجرا هم میزبان هنرمندانی چون آتیلا پسیانی، رضا کیانیان، حسن معجونی، صابر ابر، ستاره پسیانی، سجاد افشاریان، الهام کردا، میلاد باقری (خواننده گروه دنگ‌شو) و رضا کولغانی (گروه داماهی) بود که حضور کیانیان در این کنسرت با یک اتفاق جالب توجه همراه شد. درواقع، مدتی است که رضا کیانیان کمپینی با نام «من دریاچه ارومیه هستم» راه انداخته تا به این طریق بتواند به بهبود حال این دریاچه کمکی بکند. پالت هم که در این سال‌ها نشان داده نمی‌تواند نسبت به سرنوشت شهرش بی‌تفاوت باشد ( نمونه بارز آن آلبومی است که اصلا برای شهری که آرزوی خندیدنش را دارند، ساخته‌اند) دست به اقدام جالبی زد که تبدیل به یکی از پربیننده‌ترین بخش‌های این اجرا از سوی مخاطبان در فضای مجازی شد.

حالا که چهار سالی از ورود جدی پالت به موسیقی ایران می‌گذرد، با نگاهی گذرا می‌توان امیدوار بود که این گروه از این هم بهتر شود و این فرصتی است که نباید از دست برود. بخصوص در سال‌های اخیر که بسیاری از موزیسین‌هایی که دیگر به بدسلیقه‌گی عادت کرده‌اند، صرفا مشغول پر کردن جیب عریض و طویل خود هستند و فقط لاشه موسیقی‌های موفقی را که سال‌ها پیش تولید کرده‌اند و مورد اقبال قرار گرفته، با خود این‌طرف و آن‌طرف می‌کشند! پالتی‌ها حالا با اعتماد به نفس بیشتری روی سن می‌روند، چراکه باور دارند می‌توانند همپای بلندپروازی‌هایشان سلیقه مخاطب را هم ترقی دهند. آنها هوادارانشان را محافظه‌کار بار نیاورده‌اند و دفعات بعدی می‌توانند هم در آهنگسازی و هم در اجرا بلندپروازانه‌تر عمل کنند. طراوت در متن ترانه‌ها، نوآوری بیشتر در ساختار موسیقایی و بازی‌های فرمی و جسارت در آواز، پالت را به گروهی تأثیرگذارتر و جریان‌ساز تبدیل خواهد کرد که می‌تواند حتی هواداران حرفه‌ای‌تری را که تشنه شنیدن موسیقی متفاوت و اصولی هستند هم جذب کند. حالا دیگر تجربه‌هایشان قوام آمده و باید در این دورانی که با چشم برهم‌زدنی جایگزین می‌شوی، با نگاه به تجربه‌هایی که براحتی هم به دست نیامده، دست به کارهای جدیدتر بزنند. اما پالت باید وسواس را کنار بگذارد و هرچه زودتر آلبوم تازه‌اش را منتشر کند؛ این روزها نباید اجازه دهی تا مُهر تاریخ انقضا رویت حک کنند.