مشکلات تیزهوشان را دست‌کم نگیریم

ـ معمولا دانش‌آموزان تیزهوش احساس طردشدگی و انزوا از طرف همکلاسی‌هایشان دارند. صفات ناخوشایندی مانند «بچه درسخوان»، «بچه مثبت»، «مخ» و... که به این دانش‌آموزان نسبت داده می‌شود در بیشتر موارد آنها را مجبور به کناره‌گیری از جمع همکلاسی‌هایشان می‌کند.

ـ برخی تیزهوشان «خجالتی» هستند. علت آن هم این است که این تیزهوشان به دلیل داشتن هوش و استعدادی که دارند و تفاوتشان با بقیه برای پیدا کردن حتی یک دوست هم دچار مشکل می‌شوند و دوستیابی برایشان غیرممکن می‌شود.

ـ شاید اغلب والدین دانش‌آموزان تیزهوش به این نکته توجه نداشته باشند که با تحسین، پاداش و شور و شوق نشان دادن بیش از اندازه‌شان تا چه حد به آنان فشار می‌آورند (برای این که بتوانند همیشه بهترین باقی بمانند) و این فشارها در بیشتر موارد به صورت نشانه‌هایی چون ناخن جویدن، سردرد، دل‌درد یا اضطراب دائمی خود را نشان می‌دهد.

ـ کمال‌گرا بودن دانش‌آموزان تیزهوش هم مشکلی جدی به حساب می‌آید. کمال‌گرا بودن خود باعث رضایت کمتر و انتقاد بیشتر دانش‌آموز تیزهوش از خودش می‌شود. وقتی این دانش‌آموز به مرور زمان نتواند خود را به استانداردهای محال کمال‌گرایانه برساند دچار تفکر «من به اندازه کافی عالی نیستم» شده و احساس افسردگی و بی‌کفایتی می‌کند.

ـ از دیگر مشکلات دانش‌آموزان تیزهوش «رقابت‌جو» بودن آنان است. این طرز فکر که «من همیشه باید برنده باشم» در مواقعی باعث ایجاد مشکل می‌شود. در حالی که در بیشتر مواقع دانش‌آموز تیزهوش تنها برنده در صحنه است، اگر در رقابت‌های شدید شکست بخورد دچار ضربه روحی شده و احساس خشم و ناراحتی شدید تمام وجودش را فرا می‌گیرد و شاید همین مساله باعث شود در عرصه‌های رقابت‌جویانه برای پیشگیری از شکست شرکت نکند و عقب بکشد.