عبور از ترافیک در 180 ثانیه لعنتی

جام جم سرا: به افسر راهنمایی و رانندگی می‌گویم: خسته نباشید. نگاهش را و کلامش را به سوی من می‌چرخاند. اما دست‌هایش همچنان خودروها و عابران پیاده را نشانه رفته است.

ترافیک به اصطلاح «وحشتناک» است. نگاهم را به چراغ سه رنگ وسط چهارراه می‌دوزم؛ چراغی که حالا برای عابران قرمز است. یعنی که خودرو‌ها می‌توانند حرکت کنند. اما، این خودرو‌ها هستند که ایستاده‌اند و عابران هستند که حرکت می‌کنند. صحنه عجیب اما آشنایی است. چراغ راهنمایی و رانندگی هست. مامور راهنمایی و رانندگی به تعداد کافی هست. خط کشی سفید و سیاه عابر پیاده هست، اما شهر شلوغ است و من همچنان به چراغ قرمز و سبز و زرد نگاه می‌کنم. ثانیه‌شمار دارد. عابران پیاده، موتورسواران، خودروسواران، مسافران اتوبوس‌های درون‌شهری، همه و همه می‌بینند که عددهای سبز چراغ بسرعت از 50 به صفر می‌رسد و خودرو‌های یک خیابان هنوز حرکت نکرده باید بایستند. بعد می‌بینند که ثانیه‌شمار به رنگ قرمز، از 180 شروع می‌شود. خیلی‌ها توی دلشان از خودشان می‌پرسند: ای بابا این چه تناسبی است؛180 ثانیه کجا و 50 ثانیه کجا؟

و باز دوباره نگاه می‌کنند که چند ثانیه تا صفر مانده است. که می‌بینند ثانیه‌شمار روی عددی مثل 20 مانده است.

یک مسافر خسته به راننده‌ای خسته‌تر می‌گوید: واقعا که کارشون بیسته. حالا 180 ثانیه هم، روی 20 نگه می‌دارند.

نگاه می‌کنم و می‌بینم که ترافیک این خیابان 180 ثانیه‌ای وحشتناک‌تر شده است. حال و هوای ترافیک آن خیابان 50 ثانیه‌ای بهتر است.

به افسر راهنمایی و رانندگی می‌گویم که: خب چرا تناسب بین چراغ قرمز و سبز برای دو خیابان رعایت نمی‌شود. آن هم دو خیابان با بار ترافیکی تقریبا یکسان.

انگار عصبی و کلافه است. می‌گوید: حرکت کن آقا. حرکت کن.

نمی‌دانم به او حق بدهم، یا به خودم یا به تمام آنهایی که نیم ساعت است هنوز پشت این چراغ قرمز گیر کرده‌اند. مثل تمام چراغ قرمز‌های دیگری که این‌گونه‌اند و ترافیکی خودخواسته را موجب می‌شوند.(صولت فروتن/جام جم)