دیوار کوتاه فوتبال ایرانی

این عبارت ‌که؛ اگر کرش برود، فوتبال ایران دنده عقب خواهد گرفت و به دوره مربیان موتور گازی بر خواهد گشت، نه‌فقط دهن‌کجی به تلاش مربیان وطنی است، بلکه زیر پا گذاشتن تمام تلاش‌هایی است که از سوی مربیان ایرانی در راه افتخارات بی‌شمار برای فوتبال ایران صرف شده است.

برخی به گونه‌ای یکطرفه و از موضع کارشناسی حرف می‌زنند که گویی می‌خواهند جام جهانی 1978 آرژانتین را از تاریخ فوتبال ایران پاک کنند؛ دوره‌ای که در آن فوتبال ایران برای نخستین بار با یک مربی ایرانی (حشمت مهاجرانی) در جام جهانی آرژانتین حاضر شد و در سه بازی از هویت فوتبال ایران بخوبی دفاع کرد. شاید اگر آن روند دچار گسست نمی‌شد و فوتبال ایران چند بار بیشتر در جام جهانی حاضر می‌شد، حالا مجبور نبودیم با شکست از بوسنی در جام جهانی برزیل، به گونه جام 78 از گردونه رقابت‌ها حذف شویم.

باید از تمام کسانی که یکسویه به دفاع از عملکرد کرش برخاسته‌اند، بپرسیم فرق تیم ملی 78 با تیم 2014 تحت هدایت کارلوس کرش چیست؟ چرا در مقابل تیمی (بوسنی) 3 بر 1 شکست می‌خوریم که حداقل فوتبالش به نسبت ما نوظهور است و از کرش و شاگردانش در تیم ملی انتظار می‌رفت در مسابقه‌ای که چشم میلیون‌ها ایرانی به آن بازی است، با انسجام بیشتری در زمین آرایش یابند.

اشتباه نشود، ما مخالف ماندن کرش نیستیم و اتفاقا معتقدیم او باید با ادامه حضور در فوتبال ایران، عملکرد خود را در جام ملت‌های 2015 استرالیا کامل کند، اما این مساله نباید به قیمت تخفیف مربیان ایرانی و زیر سوال‌بردن افتخارات فوتبال ایران تمام شود.

باید منطقی اندیشید و این قدر فوتبال ایران را تحقیر نکرد؛ فوتبالی که هنوز هم با وجود تمام کمبودهای ساختاری و زیر بنایی، استعدادهای بکری دارد و می‌تواند با یک مدیریت اصولی تنه به تنه قدرت‌هایی چون ژاپن و کره جنوبی بساید، این نکته حداقل در جام جهانی برزیل ثابت شد.

حجت‌اله اکبرآبادی / دبیر گروه ورزش