آل ایوب: ما برای بچه‌ها رویایی هستیم

خاله‌ها از چه سالی در تلویزیون شکل گرفت؟

از زمانی که من شروع به کار کردم؛ یعنی سال 81 که من در آن زمان نخستین خاله تلویزیون بودم. مسلما وقتی اسمی گل می‌کند، همه از آن تقلید می‌کنند. اولین خاله که آمد و کارش گرفت بعد از آن همه خاله، عمو، عمه، شوهر خاله و دایی شدند؛ یعنی همه فامیل بچه‌ها شدند.

به نظر شما کدام یک از خاله‌ها موفقیت بیشتری نسبت به دیگران کسب کرده است؟

هر مجری که صداقت بیشتری داشته و بچه‌ها را واقعا دوست داشته باشد موفق‌تر است. مجری که به کار علاقه‌مند باشد و به بچه‌ها عشق بورزد موفقیت بیشتری به دست می‌آورد.

به نظر شما چرا این همه عمو و خاله در تلویزیون داریم؟

چون نیروی خلاقیت کمتری داریم و کمتر فکر می‌کنیم. همان طور که اشاره کردم وقتی نامی جواب بدهد همه از او پیروی می‌کنند. در حالی که لزومی ندارد اسم خودشان را خاله و عمو بگذارند. مثلا نام‌هایی مانند قلقلی یا کار و کوشش هم می‌توان انتخاب کرد که موفق هم باشد، اما ترس و نگرانی مجریان از این است که کارشان نگیرد؛ در صورتی که توانمندی، استعداد و پیگیری باعث موفقیت در کار می‌شود.

چطور شد آزاده آل‌ایوب نام خاله نرگس را برای خودش انتخاب کرد؟

آن زمان به دلیل محدودیت‌هایی که بود، گفتند نمی‌شود از نام خودم در برنامه استفاده کنم. من ابتدا نام نرگس را که مذهبی است (و به گل نرگس برمی‌گردد) پیشنهاد دادم و خوشبختانه جاافتاد. اکنون همه همکاران، من را نرگس صدا می‌زنند.

این اسم چه عوایدی برایتان دارد؟

من از جنبه تبلیغاتی به آن نگاه نکردم و جزو معدود افرادی هستم که کار تبلیغاتی انجام نمی‌دهم، شرکت تبلیغاتی هم دایر نکردم. همین که بچه‌ها یا والدین من را می‌بینند و اسمم را صدا می‌زنند برایم ارزشمند است. وقتی به مکانی می‌روم و کارم را راه می‌اندازند از صدقه سر خود آنها و لطف‌شان است.

تا حالا شده بچه‌ای به شما بگوید خاله نرگس را از خاله خودش بیشتر دوست دارد؟

چون بچه‌ها مجری را از دریچه تلویزیون تماشا می‌کنند ما را یک آدم رویایی می‌بینند. فکر می‌کنند مثلا از یک سرزمین عجایب بیرون آمده‌ایم و وقتی از نزدیک می‌بینند باورمان نمی‌کنند. ما یک شخصیت حقیقی داریم و خاله یک شخصیت فانتزی است. شاید نتوان این دو را مقایسه کرد. از برخی بچه‌ها شنیدم که من را از خاله خودشان بیشتر دوست دارند، اما مطمئنا خاله و مادر واقعی جای یک شخصیت فانتزی و رویایی را نمی‌گیرد.

خودتان در کودکی خاله‌ای داشتید که خصوصیات خوب او را در برنامه اجرا کنید؟

خیر، من و مادرم خاله نداریم، اما همیشه علاقه‌مند بودم خاله داشته باشم و وقتی بچه‌ها می‌گفتند خاله داریم و از او تعریف می‌کردند غبطه می‌خوردم. این اتفاق سبب شد من کمبود نداشتن خاله را در برنامه جبران کنم و به واقع طعم خاله بودن و خاله داشتن را در برنامه چشیدم. اکنون این‌قدر خاله نرگس جا افتاده که به برادرزاده‌ام به جای این که عمه صدایش بزنم خاله می‌گویم!

به نظر شما در آینده چه اتفاقی برای خاله‌ها و عموها رقم می‌خورد؟

به قهقرا می‌روند! چون همه‌اش تکرار مکررات است. البته نمی‌خواهم بگویم مجری‌ها و خاله‌ها مقصر هستند، بلکه مسئولان مقصرند که باید سرمایه‌گذاری کنند و از این نیروی کار بخوبی بهره بگیرند. وقتی سرمایه و بودجه کم باشد به همان نسبت در دکور، نیروی کار و حتی نحوه حرف زدن مجری تاثیر می‌گذارد. با بودجه کم نمی‌توان از نویسنده و موزیسین قوی و توانا استفاده کرد و در این صورت کار افت می‌کند. البته شاید اگر با این بودجه در سال 90 به سر می‌بردیم موفق می‌شدیم، اما با توجه به پیشترفت فناوری و حضور انواع و اقسام انیمیشن‌ها، کارتون‌ها و شبکه‌های ماهواره‌ای پای رقیب قدرتمندی در میان است. بنابراین ما باید به روز شویم و این امر نیازمند بودجه زیاد است. معتقدم امروز سرمایه‌گذاری در کار کودک خیلی حائز اهمیت است.

پس می‌توان دلیل کم شدن تولید برنامه‌های نمایشی را نبود حمایت و کمبود بودجه دانست؟

بله. همین طور است و چه خوب است دولت بودجه جداگانه‌ای برای برنامه‌ها و گونه کودک اختصاص دهد. در این صورت می‌توان آینده روشنی را ترسیم کرد. کودکان ما باهوش هستند و می‌توان از فکر آنها به نفع آبادانی و سازندگی کشور بهره گرفت.

خاله نرگس فکر می‌کند تا چه زمانی در برنامه کودک خواهد ماند؟

بچه‌ها انرژی خاله نرگس هستند. تا زمانی که آنها باشند قدرتی را تزریق می‌کنند که من جان می‌گیرم و تا زمانی که من را دوست داشته باشند خاله نرگس هم هست. تمام این محبوبیت، بودن و حضور را مدیون لطف و عنایت خداوند و سپس دعای خیر پدر و مادرها و محبت خالصانه بچه‌ها هستم. امیدوارم این رشته محبت هر روز محکم‌تر و قوی‌تر شود.

هستی محمدی / جام​جم