عجایب‌المخلوقات؛ پرده دوم

آن پیراهن پاره‌پاره با چتر مشکی و آن مچ‌بندها به اضافه همراهی با سگی پشمالو و عروسکی که با خلاقیت و توانایی مجید بهرامی هویتی واقعی پیدا می‌کرد، درمجموع از او نقش و شمایلی ماندگار ساخت و برای همیشه در حافظه مخاطبان ثبت شد.

عشق و علاقه دیوانه‌وار بهرامی به تئاتر و بازیگری باعث شد او به سرطان مغز استخوان که در وجودش ریشه دوانده بود غلبه کند و دوباره روی صحنه قدم بگذارد.

مبارزه او با غول بیماری به یاری فرشته‌هایی میسر شد که برای زندگی و انسانیت و البته هنر ارزش قائل بودند و کمک به مجید در واقع بهانه و بستری برای آزمون شرف و معرفت و بشردوستی‌شان بود.

اهالی رسانه تعهد و رسالتشان را با اطلاع‌رسانی‌های درست انجام دادند و هنرمندان رشته‌های مختلف هم هر کدام به سهم خود گام‌های ارزنده‌ای برداشتند و در نهایت این جوان به صحنه نمایش بازگشت؛ صحنه‌ای که اینجا استعاره و قرابت عجیبی با صحنه زندگی پیدا کرده بود.

بیش از همه اینها باید به کارگردان و اعضای گروه تئاتر «مکث» اشاره کرد که «گروه تئاتری» را به معنای واقعی کلمه صرف کردند. آنها با بهره‌گیری درست از اهمیت رسانه‌ها و فضای مجازی توجه همگان را به دوست و هم‌خانواده خود جلب کردند و به مقصود هم رسیدند.

اما حالا و پس از حدود دو سال بار دیگر بیماری مجید برگشته و او باز هم چشم‌انتظار حضور پرشور مردم است.

پس از خبر نمایشنامه‌خوانی مسعود کیمیایی، کارگردانان آثار نمایشی مجموعه تئاترشهر هم بخشی از درآمد حاصل از فروش بلیت نمایش‌های خود در امشب را به تامین هزینه‌های درمان مجید بهرامی اختصاص خواهند داد.

رضا ثروتی، دوست بهرامی و کارگردان «عجایب‌المخلوقات» بتازگی در یادداشتی حضور این بازیگر در آلمان را برای ادامه اقدامات درمانی همچون مبارزه‌ای میهنی توصیف کرد و گفت، مجید چشم انتظار تشویق و حمایت ما تماشاگران در این مسابقه نفسگیر و حساس است. در واقع جهان صحنه زندگی منتظر پرده دوم نمایش و حضور دوباره عجایب‌المخلوقات(خیرین) است.

خرده گرفتن و حاشیه درست کردن برای این مشارکت‌ها و قدم‌های خیر نیز چشم فروبستن بر ضعف‌های مدیریتی در زمینه حمایت از بیماران هنرمند و نیازمند دیگر است.

این ‌که چرا کسی این کارها را برای بزرگانی چون محمود استاد محمد و سعدی افشار نکرد و چرا کسی قدمی برای بهبود مصطفی عبداللهی(هنرمند پیشکسوت تئاتر) برنمی‌دارد ثروتی و گروهش که نباید پاسخ بدهند. این وضع ناگوار محصول سازوکار بیمار نهادهایی است که چشمشان را بر بیماری هنرمندان پیر و جوان می‌بندند.

علی رستگار -‌ گروه فرهنگ و هنر