اهداف چندگانه رژیم صهیونیستی از حوادث رفح

بی‌تردید تمامی شواهد دال بر این است که رژیم صهیونیستی اصلی‌ترین طرف ذی‌نفع این حادثه است و برای تحقق اهداف استراتژیک خود در کمین چنین حادثه دردناکی نشسته بود.

سه روز قبل از این حادثه «ستاد مبارزه با تروریسم» در دفتر بنیامین نتانیاهو نخست‌وزیر رژیم صهیونیستی به گردشگران اسرائیلی هشدار داده بود که هر چه سریع‌تر از منطقه سینا خارج شوند؛ چرا که بنا بر ادعاهایش، اطلاعات موثقی درباره سوء‌قصد تروریست‌ها علیه اهداف صهیونیستی در سینا دریافت کرده بود. از سوی دیگر ارتش صهیونیستی قبل از وقوع حادثه به ساکنان شهرک ابوشالم در مجاورت گذرگاه کرم ابوسالم دستور اکید داده بود که از خانه‌های خود خارج نشوند.

علاوه بر این، هواپیماهای جاسوسی بدون سرنشین اسرائیل چند ساعت قبل از حادثه بر فراز مثلت مرزی میان غزه، مصر و رژیم صهیونیستی به پرواز درآمده بود.

شواهد و قرائن دال بر دست داشتن رژیم صهیونیستی در حادثه رفح همخوانی زیادی با ویژگی‌های «گروه‌های جهادی» دارد که یکی از آنها مسئولیت این حادثه را بر عهده گرفت. این گروه‌ها که اخیرا در منطقه و بویژه در صحرای سینا مستقر شده‌اند، قابلیت نفوذ هر چه بیشتر و دریافت دستور مستقیم و غیرمستقیم از سرویس‌های اطلاعاتی را دارند.

سرویس‌های اطلاعاتی رژیم صهیونیستی همواره سعی در نفوذ در این گروهک‌ها داشته و در همین راستا، دولت ایهود اولمرت در ماه می 2006 مصوبه‌ای را تصویب کرد که جریان موسوم به «گروهک‌های جهادی» را یکی از تهدیدات استراتژیک علیه اسرائیل قلمداد کرده و سرویس‌های جاسوسی موساد را به مقابله با این گروهک‌ها مکلف کرده بود.

اسرائیل به منظور تحقق اهداف استراتژیک خود و در چارچوب تلاش برای جبران خسارت‌های ناشی از انقلاب‌های جهان عرب و بویژه انقلاب بیست‌وپنجم ژانویه مصر، به سرعت درصدد سوء استفاده از حادثه رفح برآمد و نشانه‌های این مساله را می‌توان در موارد زیر مشاهده کرد:

نخست: تلاش برای ضربه زدن به روابط مصر و غزه که بعد از انقلاب مصر و انتخاب محمد مرسی به عنوان رئیس‌جمهور این کشور وارد مرحله جدیدی شده است.

در همین راستا، تل‌آویو طرف‌های حاضر در غزه را به دست داشتن در حادثه رفح متهم کرد. اما، رونی دانئیل و الون بن دافید از کارشناسان امور نظامی این رژیم تاکید کردند سرویس‌های امنیتی صهیونیستی هیچ دلیل موثقی برای ارتباط نواز غزه با حادثه رفح ندارند.

بدیهی است مراجع تصمیم‌گیری در تل آویو در تلاش هستند مرسی را به عقب‌نشینی از توافقات صورت گرفته با اسماعیل هنیه در زمینه کاهش محاصره نوار غزه مجبور کنند و در همین راستا، مدعی شده‌اند که غزه گام‌های مثبت مرسی را با حمله به نیروهای امنیتی مصر پاسخ داد.

دوم: تحریک افکار عمومی مصر علیه مقاومت فلسطین و بویژه جنبش حماس. با تحقق این هدف، تل‌آویو می‌تواند اقدامات متجاوزانه خود را علیه نوار غزه ادامه دهد.

بر اساس مطالعات «مرکز پژوهش‌های امنیت ملی» دانشگاه تل‌آویو، حمله نظامی گسترده علیه نوار غزه افکار عمومی مصر را به سمت اعمال فشار علیه مقامات این کشور برای بازنگری در توافق‌نامه کمپ دیوید سوق خواهد داد و چه بسا، قاهره مجبور به عقب‌نشینی کامل از توافق‌نامه مذکور شود. لذا، رژیم صهیونیستی با معرفی مقاومت فلسطین به عنوان شریک جرم حادثه رفح قصد تاثیرگذاری بر افکار عمومی مصر نسبت به مساله فلسطین را دارد.

سوم: به زعم اسرائیل چنین اقداماتی قدرت مقامات جدید مصر برای تقویت سیاست خارجی و تغییر استراتژی کامل این کشور در دوران رژیم مبارک در ارتباط با مساله فلسطین را کاهش می‌دهد. آویگدور لیبرمن وزیر امور خارجه رژیم صهیونیستی صراحتا به این موضوع اشاره کرده و گفته است: مصر باید از حادثه رفح درس عبرت بگیرد و با دشمنان واقعی خود (که مسلما منظور وی مقاومت فلسطین در نوار غزه است) مقابله کند.

چهارم: اسرائیل بلافاصله بعد از حادثه رفح شروع به باج‌خواهی از باراک اوباما کرد و مسئولان دفتر نتانیاهو در تماس با نمایندگان دموکرات و جمهوریخواه کنگره آمریکا خواستار اعمال فشار به اوباما شدند تا وی نیز مرسی و فرماندهان نظامی مصر را برای خودداری از ایجاد هر گونه تغییر در زمینه محاصره غزه و روابط با حماس تحت فشار قرار دهد.

پنجم: اسرائیل گمان می‌کند که حادثه رفح مرسی را در عرصه داخلی ضعیف و ناتوان خواهد کرد و توان وی در بازپس‌گیری اختیاراتش از فرماندهان نظامی را کاهش خواهد داد. شکی نیست که اسرائیل حفظ اختیارات فرماندهان نظامی را به عنوان یک منفعت راهبردی برای خود قلمداد می‌کند.

بنیامین الیعازر، وزیر جنگ سابق اسرائیل صراحتا به این موضوع اشاره کرده و می‌گوید: حفظ اختیارات فرماندهان نظامی در مصر یکی از مهم‌ترین نیازهای امنیت ملی اسرائیل است. تاریخ گواهی می‌دهد که اسرائیل برای تحقق اهداف استراتژیک خود دست به اقدامات وحشیانه‌تر از حادثه رفح هم زده است. نمونه آن حادثه اواخر دهه 40 قرن گذشته در عراق است که موساد بنا به دستور دیوید بن گوریون، اولین نخست‌وزیر رژیم صهیونیستی ده‌ها معبد یهودی عراق را به خاطر مخالفت یهودیان این کشور با مهاجرت به اراضی اشغالی فلسطین منفجر کرد.

در این میان، برخی بازماندگان رژیم مبارک که در رسانه‌های خصوصی نفوذ دارند، بی‌صبرانه منتظر وقوع چنین جنایتی بودند تا از سیاست‌های سرکوب و محاصره‌ای که رژیم مبارک علیه ملت فلسطین در پیش گرفته بود، حمایت کنند. لذا، با وجود رد ادعاهای نتانیاهو از سوی رسانه‌های صهیونیستی، این گروه بر ادعاهای مقامات صهیونیستی پافشاری کرده و از آن برای زیر سوال بردن مشروعیت مرسی و تردید در عرق ملی او سوء استفاده کردند.

در نهایت باید گفت که سوء استفاده اسرائیل و بازماندگان مبارک از جنایت وحشیانه رفح به معنی تسلط نداشتن مراجع مصری بر تمامی مناطق سینا و مقابله نکردن با گروهک‌های جنایتکار نیست.