پاییز !

مسوولانه

[...]اگه می‌دونستم حوصله و وقتش رو داری یا نه، به جای تمام این یک سال که نامه ننوشتم، بهت سلام می‌کردم! اون‌قدر ننوشتم که یادم رفت اون موقع‌ها چطوری نامه‌هام رو شروع می‌کردم! [...] شاید بگی چی شد یاد ما کردی؟ ولی باور کنید من بی‌معرفت نیستم. نمی‌دونم، شاید فکر می‌کردم من که مثل بقیة بروبچه‌ها حرفی واسه گفتن ندارم؛ یه نقاشی بلد بودم که دیگه دست و دلم به کار نمی‌ره. آره می‌دونم، همچین شاهکار که نمی‌کشیدم ولی سعی می‌کردم در خور باشه. شاید تنبل شده‌م یا شاید به خاطر اتفاقهائی باشه که تو این چند وقت افتاد که اصلاً انتظارشون رو نداشتم: بدجوری درگیرم کردن. منم تجربة کافی نداشتم. حالا یه چند وقتیه چه خوب چه بد پشت سرشون گذاشتم. الان که فکر می‌کنم [به این نتیجه می‌رسم که] باید تجربه‌شون می‌کردم تا بفهمم همه‌چی اون‌جور که فکر می‌کنی و دوست داری پیش نمی‌ره و حالا که این‌جوریه تو باید خودت رو آماده کنی تا با هر اتفاقی که در آینده [ممکنه رخ بده] کنار بیای و سربلند باشی؛ یا حداقل گلیمت رو از آب بکشی، نشکنی، خودت رو گم نکنی و الکی خودت رو سرزنش نکنی و مهمتر از همه: مسئولیت انتخابهات رو تو زندگی بپذیری.بگذریم. دوشنبة این هفته، نامة «فرهاد ممی‌پور» یه جور تلنگر بود که برات بنویسم و به شما و بروبچه‌ها بگم هنوزم به یادشونم. [...]راستی آخر نامه‌هام رو چطوری تموم می‌کردم؟! سیییییـــــــب!

شب جنگلبان

یو نو وات؟! من به اندازة یه ریزه‌باکتریِ سُکناگُزیده در زیرِ ناخنِ پای یه مورچه‌ای! (کاری نداریم که اصولاً پای مورچه‌ها ناخنم داره آیا؟ یا نه!!) خوشحال می‌شم و دلم قییییقااااج می‌ره(!) وقتی نامه‌ها و نوشته‌های از دل براومدة بروبچ رو می‌خونم (اگه بروبَچِشم، قدیمی بااااشن... که دیگه: چه شود؟!). قانون اول رو یه بار دیگه دقیقتر بخوووون، نوشته: تو بگو، هر چی می‌خوای بگو! (چون این‌جاااا، چندین سااااله، که همه‌چییییش با همه! یکی شعر می‌گه، یکی شطح، یکی جدی، یکی طنز، یکی درد دل، یکی‌ام از دل‌درد!) وقتی توی دو سه خط، نشون دادی که به آرزوی پاسی برای یکایک بروبچ جامة عمل پوشوندی؛ اونم آرزوئی که هزاران بار به هزاران زبانِ بی‌زبانی گفته: اگه می‌خواین اتفاقات زندگیتون همون‌طوری پیش بره که دوست دارین، تا می‌تونین خودتون رو آماده کنین (مطالعه، تفکر، تحلیل، تجربه کردن و...)، نشکنین، گم نشین، مسئولیت‌پذیر باشین و... قانونای دوم تا شیشم رو هم که رعایت کردی؛ پس دیگه چرا می‌گی حرفی واسه گفتن نداری؟ اگه این‌طوره، بهتره به جای سییییب بگی: گلااااابییییی!