آن 2570 نفر و این چند نفر

این جملات عاشقانه را یکی از جانبازان قطع نخاعی در دیدار اخیر با رهبر معظم انقلاب بر زبان راند. در این دیدار ده‌ها نفر از جانبازان قطع نخاعی و نخاعی ـ گردنی روی ویلچر و تخت به نمایندگی از 2570 جانباز قطع نخاعی در حسنیه امام خمینی(ره) حاضر شدند تا با رهبر و مقتدایشان تجدید میثاق کنند و بگویند که رهبرا ما هنوز هستیم و باز هم حاضریم در دفاع از ارزش‌های انقلاب اسلامی و دستاوردهای دفاع مقدس تا آخرین قطره خون خود ایستادگی نماییم.

آنها آمدند با صدای بلند بگویند اگرچه پای حرکت نداریم اما روحمان و وجودمان انقلابی‌تر و مبارزتر از همیشه است و تا زنده‌ایم باز هم جانبازی خواهیم کرد و اجازه نخواهیم داد میراث خواران میراث‌ها و آرمان‌های انقلاب را بر باد دهند.

راستی جز این است که قدر زر زرگر شناسد، قدر گوهر گوهری؛ رهبری که خود جانباز است، قدر جانباز را می‌شناسد و می‌داند که جانبازی و ایثار و عشقبازی یعنی چه.

راستی چه زیبا و عارفانه رهبر جانباز با جانبازانی که اشک شوق دیدار با یار در چشمانشان حلقه زده بود، مصافحه‌و دیده بوسی و احوالپرسی و دلجویی می‌کردند.

راستی چه فرقی است بین آن 2570 انسان پاک و نیمه جان داده و بزرگمرد و این چند نفر حقیر و چند نفرهای گذشته و آینده که بویی از پاکی و انسانیت و مردانگی نبرده‌اند. این چند نفری که در سایه فداکاری‌ها و مبارزات و جانبازی‌ها و عشقبازی‌های آن ابرمردان روزگار، به جان و مال و عرض مردم ناجوانمردانه شبیخون زده‌اند و خواهند زد.

آیا مفهوم حقیقی پاکی و پاکدامنی را جز این است که بایستی در قاموس بلند و عارفانه این از خودگذشتگان و جان برکفان جستجو کرد، نه در میان فریادها و هیاهوهای سیاسی سیاسیون و سیاست بازان و مردم فریبان.

آیا این چند نفرهایی که دست خود را در جیب مردم نجیب ایران برده‌اند و حامیان و پشتیبانان آنان چگونه جرات خواهند کرد سرخود را بالا بگیرند و به روی آن 2570 انسان بزرگ و ملت شریف ایران نگاه کنند. اصولا چه پاسخی در پیشگاه شهیدان به خون خفته و خدای شهیدان خواهند داشت؟

آیا این چند نفرهایی که همواره تمام فکر و ذکرشان دست اندازی به بیت المال مسلمین بوده، از تماشای تصاویر و صحنه‌های تاریخی و به یادماندنی دیدار جانبازان با یار و مقتدایشان و زمزمه‌های عاشقانه شان با او، چیزی فهمیدند و درک کردند؟

آیا این چند نفرهایی که به همراه حامیان و مدافعانشان همه ذکر و ایمان و همت و جهاد و شعارشان فقط در کلمه اختلاس و زراندوزی خلاصه می‌شود، مفهوم شرم و حیا در مقابل اشک‌های پاک ناشی از دردهای سی ساله و جانفرسای مردانی که فقط می‌توانند چشمان خود را به حرکت در آورند، درک می‌کنند؟

آیا آنهایی که دست و دامانشان به آن اختلاس عظیم آلوده است یا در سایه مسوولیت و مدیریت ناکارآمد و ضعیفشان زمینه‌های این‌گونه چپاول‌ها و خیانت‌ها و مفسده‌ها فراهم گردیده، نباید به احترام آن جانبازان و جان برکفانی که سال‌هاست صندلی چرخدارشان را ترک نکرده‌اند، صندلی ریاست نامیمون خود را ترک کرده و از شهیدان زنده و ملت شهیدپرورمان عذرخواهی کنند؟

و کلام آخر این‌که باید ترسید از روزی که آه پرسوز و آتشین آن جانبازی که حتی یارای سخن گفتن هم ندارد، دامان ننگین اختلاسگران و مفسدان اقتصادی و یاران آنان را بگیرد و دودمانشان را بر باد دهد.