حساب قانون از بخشش جداست

حالا که دیروز قرار بود بعد از 6 سال براساس رای دادگاه پس از بیهوشی مجید در چشمش اسید چکانده شود، آمنه او را بخشیده، چرایش را هیچ کس جز خود آمنه نمی‌داند و البته هیچ کس نمی‌تواند و حق ندارد قضاوت کند که چرا او بعد از این همه مشکلات و تلاش برای این‌که بتواند برای اولین بار حکم قصاص اسیدپاشی را در ایران بگیرد، راضی به بخشش او شده است.

اما همه می‌توانیم به این قضاوت برسیم که کار آمنه، کار بزرگی است و بدون شک هر کسی نمی‌تواند تا این حد بخشنده باشد، البته باید به این قسمت از حرف‌های او دقت کنیم که به خبرگزاری‌ها گفته است: از مردم ایران می‌خواهم مرا فراموش نکنند و برای ادامه درمانم به من کمک کنند.

با این بخشش، هر چند داستان اسیدپاشی مجید در رسانه‌ها به پایان رسید، اما قصه رنج‌های آمنه ادامه دارد.چشم‌هایش و زیبایی‌اش دیگر به او برنمی‌گردد؛ اتفاقی که در آمنه‌های دیگر تکرار شده و می‌شود.

همین ماه گذشته (18 تیر)، خواستگار سابق سراغ نوعروس و مادرش می‌آید و به صورتشان اسید می‌پاشد که متاسفانه نوعروس 19 ساله هفته گذشته به دلیل جراحات، جان می‌بازد.

حوادث اسیدپاشی در کشور ما کم نیست این وسط داستان آمنه بیشتر از بقیه موارد رسانه‌ای شد به همین دلیل کارشناسان معتقدند قانون باید در خصوص این موضوعات صریح‌تر عمل کند.

متاسفانه در قانون مجازات اسلامی که قانون کیفری کشور ما محسوب می‌شود، فعلا جرمی به عنوان اسیدپاشی تعریف نشده و باید سراغ قوانین جزایی گذشته (قبل از انقلاب) برویم که ماده قانونی تحت عنوان «قانون مجازات پاشیدن اسید» مصوب سال 1337 را داریم. به اعتقاد برخی حقوقدانان این ماده قانونی نیز تاکنون دارای ضمانت اجرایی کافی نبوده است.

از این‌رو هرچند عده‌ای معتقدند اجرای حکم قصاص می‌تواند مانعی موثر در جلوگیری از وقوع این جرم در آینده باشد اما برخی فعالان اجتماعی نیز معتقدند بهتر است در کنار اجرای حکم قصاص، تنها با سلاح آموزش و فرهنگ‌سازی سراغ اسیدپاشی رفت.

داستان آمنه و مجید متاسفانه ادامه دارد، مگر آن که از ابزارهای بازدارنده، چه قانونی و چه فرهنگی به شکل صحیح استفاده شود.