شخصیت‌هایم را باید عمیقا بشناسم

یک‌سری خطوط داستانی بوده که من در نهایت آنها را کنار گذاشتم. ولی فکر کنم 3 خط داستانی اصلی که هر کدام برای خودشان یک ایده داستانی جداگانه بودند (ایده «همسر ببر» در اصل داستانی بود که برای یک کارگاه داستان‌نویسی نوشته بودم؛ داستان «مرد نامیرا» را مدت‌هاست که دارم در ذهنم می‌پرورانم؛ داستان دوران کودکی درباره یک راوی و پدربزرگش هم یک ایده داستانی دیگر بوده) و این سه خط داستانی به طور تدریجی در کنار هم قرار گرفتند. البته لحظه‌ای بود که به ذهنم رسید آزمایش بکنم و ببینم این سه خط داستانی با هم جفت و جور هستند یا نه و دیدم که این ایده‌های داستانی هماهنگی بسیار عالی‌ای با هم دارند. هماهنگی این سه خط داستانی باعث شد که من هم بتوانم نوشتن داستانم را ادامه بدهم. یک اتفاق دیگر هم در ضمن نوشتن این رمان افتاد و آن این که شخصیت‌های دیگری را هم معرفی کردم؛ مثلا، به طور اخص در مورد شخصیت «لوکا» باید بگویم که اگر همین‌طور الکی از او یک شخصیت خلافکار می‌ساختم خیلی متقلبانه به نظر می‌رسید، بنابراین داستان این شخصیت را همین جوری به صورت یک تجربه آزمایی برای خودم نوشتم، تا به این شکل بتوانم این شخصیت را بهتر بشناسم و داستان هم در جای خودش نشست. داستان شخصیت‌های «داریسا» و «داروفروش» هم به همین صورت شکل گرفت.

بستگی به آن شخصیت دارد. این اولین رمان است، بنابراین همه چیز آن تجربه‌ای برای یاد گرفتن بود. نمی‌دانم این شیوه کار کردن برای یک کتاب دیگر جواب می‌دهد یا نه و اگر هم برای شخصیت‌های داستانی‌ام پس‌زمینه بنویسم نمی‌دانم به داستان اصلی راه پیدا می‌کنند یا نه. به نظرم این کار در غیر این صورت فقط به یک فرمول تبدیل می‌شود که (با خنده) چیز ترسناکی است. ولی من نیاز دارم که یک شخصیت داستانی را خیلی عمیق‌تر از آنچه که چارچوب داستان به من اجازه می‌دهد، بشناسم و به همین دلیل یک شرح مختصر و سریع از آن شخصیت روی کاغذ می‌نویسم. برای مثال برای داستان‌های کوتاهی که نوشته‌ام برای یک‌سری شخصیت‌های خاص پس‌زمینه تهیه کرده بودم، ولی در نسخه نهایی داستان حضور نداشتند و برای داستان کاملا بی‌اهمیت بودند، ولی این شخصیت‌ها به من کمک می‌کنند بفهمم که کار‌ها توسط شخصیت‌ها در چه زمانی باید انجام شود.

بخشی از این قضیه مربوط به چیزی بود که در زندگی‌ام جریان داشت. داشتم تلاش می‌کردم که با فوت پدربزرگم کنار بیایم.

بله. من با مرگ پدربزرگم درگیر بودم؛ چیزی که خیلی در زندگی خودم به آن فکر می‌کنم این است که ما چگونه عزیزان مان را تکریم می‌کنیم، مخصوصا عزیزانی را که به نسل‌های قبلی تعلق دارند و این که وقتی کسی می‌میرد چگونه به یک معما تبدیل می‌شود.