ربات‌ها نبایدجای مجری‌ها را بگیرند

فضای قبلی برنامه موقتی بود. قرار بود یک فضای بازی برای بچه‌ها ایجاد کنیم. پارک مکانی برای تفریح و سرگرمی است. دوستان هم معنای شعف و شور و شادی را می‌رساند. پارک بهانه‌ای است برای دور هم جمع شدن و شادی کردن. ما به جای واژه لاتین پارک کلمه فارسی بوستان را انتخاب کردیم. داخل این بوستان دستمان خیلی باز است.

تقریبا در چارچوب متن هستیم، اما عین خود متن دیالوگ نمی‌گوییم. در کار ما بداهه است و دستمان باز است. نویسنده‌های ما یک متنی را می‌نویسند، ما هم اجرا می‌کنیم. اما سر برنامه پخش زنده من و امیرمحمد خیلی جاها با بداهه جلو می‌رویم. همان لحظه به ذهنمان یک چیزی در رابطه با موضوع برنامه می‌رسد و آن را می‌گوییم.

امیرمحمد خیلی باهوش است. او می‌تواند یک برنامه زنده کودک را به عنوان مکمل بچرخاند. فعلا خودش نمی‌تواند تنهایی اجرا داشته باشد، اما به عنوان مکمل بهترین گزینه است. ضمن این که فضای برنامه ما فضای سالمی است. بچه‌های گروه به حاشیه‌ها فکر نمی‌کنند. چیزی که به ذهن ما می‌رسد خارج از چارچوب نیست. یک جمله بی‌ادبانه نیست. در بداهه‌های ما طنز و ادب نهفته است.

ژان پیاژه کتاب‌های خوبی دارد. در کتاب‌های او درباره احساسات کودکان و روش‌های تربیتی توضیح داده شده است. من نتیجه تحقیقات برخی موسسات مثل صدا و سیما را هم می‌خوانم. اما بهترین روش شناختی، روش عملی یعنی مشاهده‌های عینی است. مشاوره با پدر و مادرها خیلی کمکم می‌کند. از برخوردهای روزمره‌ام کمک می‌گیرم. اینها از کتاب‌های گردآوری شده واقعی‌تر هستند.

امروز مادرم سر نماز بود. نمازش که تمام شد من را صدا کرد و گفت: داریوش بیا می‌خواهم ببوسمت. من تعجب کردم و خجالت کشیدم. یک لحظه با خودم گفتم مادرم مرا بوسید، اما من او را نبوسیدم. برگشتم و گفتم من هم می‌خواهم پیشانی‌ات را ببوسم. نمی‌دانم چرا مادرم از من چنین تقاضایی کرد. اما می‌دانم دلیلش منطقی بوده است. در راه که می‌آمدم خیلی احساس خوشایندی به من دست داد.

من اینجا کاملا آزادی عمل دارم. با این تهیه‌کننده 10 سال است که داریم کار می‌کنیم. این طوری نیست که هر کس فقط کار خودش را انجام دهد. همه در کار مشارکت می‌کنند. ما با هم صمیمی هستیم.

این سوال را باید از دیگران بپرسید. زمان من فقط یک نفر عمو بود، اما من کار خودم را می‌کنم و سبک و سیاق خودم را دارم. دیگران می‌توانند 100 تا خاله و عمو درست کنند.

شبکه 2 طبق سیاست‌های سازمان شبکه اختصاصی کودکان است. من کاری ندارم که چقدر موفق بوده یا نبوده. وقتی به من می‌گویند محل کارت اینجاست من موظفم گوش کنم. در انگیزه و پشتکار من تاثیری نگذاشته. این طوری نیست که بگویم خدای ناکرده متزلزل شده‌ام.

مجری باید مجری بازیگر صادق باشد. شما اگر دارید یک نقشی را بازی می‌کنید در بازیتان باید صداقت داشته باشید. یک نفر ممکن است نقش منفی‌اش را صادقانه بازی کند.

اگر باور داشته باشی که آن لحظه مال بچه‌هاست، باید شاد باشی. ناراحتی مجری ربطی به بچه‌ها ندارد.

این برنامه تنها جایی است که می‌توانم در آن تمام غم‌هایم را فراموش کنم. این را خیلی جدی می‌گویم. اینجا به تمام آرزوهای دست‌نیافتنی‌ام می‌رسم.

بزرگ‌ترها هم شاید یک جوری کودکی‌شان را خوب نگذرانده‌اند. این جمله را خیلی زیاد می‌شنوم. بزرگ‌ترها می‌گویند کاش وقتی ما هم بچه بودیم عمو پورنگ داشتیم. چرا این جمله را می‌گویند؟ همه در این جمله متفق‌القول‌اند. شاید اینها کودکی خوبی نداشته‌اند. من خودم برنامه‌های دوران کودکی‌ام را دوست داشتم. اما احساس می‌کنم این نارضایتی به مساله کودک درون مربوط می‌شود.

من سندباد و پینوکیو و ریسمون و آسمون را خیلی دوست داشتم. بعدها کلاه‌قرمزی را هم نگاه می‌کردم. با یوگی و دوستان و گالیور همذات‌پنداری می‌کردم. اما الان کارتون‌ها بی‌روح شده‌اند. متاسفانه در کارتون‌های فعلی خشونت خیلی زیاد است. در آن قبلی‌ها حرف برای گفتن بود. حنا دختری در مزرعه و بینوایان داستان و موضوع داشتند. کارتون‌های قدیم را با دست می‌کشیدند. الان رایانه این کار را می‌کند. دست روح دارد. این روح به کارتون منتقل می‌شود، اما یک ماشین که روح ندارد.