نقش تخریبی ‌تیم‌های ‌حاضری‌خور

2 تیم پرطرفدار از تهران و 2 تیم صاحب تماشاگر از شهر تاریخی و بزرگ اصفهان، نمایندگان فصل آینده فوتبال ایران در آسیا به شمار می‌روند.

اگر این خواست ما تحقق پیدا کند، در آن صورت باید بپذیریم که دیگر کسب سهمیه نباید تنها هدف پیش روی تیم‌های ما باشد. بلکه قبل از هر چیزی ما باید رقبای خود را در جام باشگاه‌های آسیا شناسایی کنیم و با مطالعه بیشتر بدانیم و بفهمیم که چه فاصله‌ای بین ما با آنها وجود دارد و در فصل آینده قرار است چگونه حرکت کنیم و چطور تجهیز شویم که مثل یکی دو سال اخیر وداع زودهنگامی با لیگ قهرمانان نداشته باشیم. هدف بسیار روشن است، مدیران و تصمیم‌گیرندگان باشگاه‌های ما باید بدانند چه وظیفه‌ای در قبال هواداران و دوستداران فوتبال دارند و نسبت به تقویت و بالا بردن توان و قدرت تیم خود بکوشند.

با این حال ما در همین روزهای گذشته، نشانه‌هایی از این مسوولیت‌شناسی را حس نمی‌کنیم. بازیکنان تیم‌هایی که بودجه‌‌ای محدود و شمارش شده‌ دارند، در کمند تیم‌هایی گرفتار می‌شوند که دست در جیب خود دارند و نباید برای گرفتن مبلغی پول، درخواست و تقاضا بنویسند و به دنبال موافقت این و آن باشند.

طبیعی است که با این یک بام و چند هوا، توازن قدرت به هم می‌خورد و با توجه به آن که تیم‌های ما نسبت به آموزش و پرورش‌ نیروهای جوان و مستعد کوچک‌ترین حرکت مثبتی ندارند، باید سال به سال بیشتر از پارسال، شاهد تخریب زیربنایی فوتبال باشیم. امروز توان فیزیکی و حرکتی تیم‌های ما به حداقل رسیده و بازیکنانی را می‌بینیم و می‌شناسیم که پس از گذشت چندین سال،‌ هنوز از سوی جوانترها تهدید نمی‌شوند و در واقع تیم‌‌های ما به حاضری‌خوری عادت کرده و نیازی به تشکیل تیم‌های پایه حس نمی‌کنند.

در فصول گذشته لیگ تا به امروز شاهد بوده و هستیم که پدیده‌هایی آنچنانی در فوتبال ما پیدا نشده‌اند، متاسفانه این فقر و نداری موجب شده است خیلی ساده‌‌اندیش ‌شویم و به محض آن که بازیکنی جوان سر بلند می‌کند، همه نظرها به سمت او معطوف می‌شود. به قدری عکس و تفسیر از او به چاپ می‌رسد که او نیامده اشباع می‌شود و دست از تلاش برمی‌دارد و خیلی زودتر از آنچه فکر می‌کند‌، به پایان خط نزدیک خواهد شد. باشگاه‌های غیرسازنده و حاضری خور‌،‌ مبالغ هنگفتی را به بازیکنان پیشنهاد می‌کنند و این استعداد‌سوزی‌ها موجب می‌شود ‌‌در جام باشگاه‌های آسیا، با وجود این همه هزینه‌ای که می‌کنیم حرفی برای گفتن نداشته باشیم.