افسردگی خفیف

افسرده‌خویی در مقابل افسردگی: معمول‌ترین خصایص افراد مبتلا به افسرده‌خویی عبارت است از وجود خلق افسرده در بیشتر اوقات روز و در بیشتر روزها. افسرده‌خویی با احساس بی‌کفایتی، احساس گناه، تحریک‌پذیری و خشم، انزوا از جامعه، از دست دادن علایق و بی‌فعالیتی و فقدان بهره‌وری همراه است.

وجه افتراق اختلال افسرده‌خویی از اختلال افسردگی این است که بیماران مبتلا به افسرده‌خویی از این شکایت دارند که همیشه افسرده بوده‌اند. بنابراین اکثر موارد این اختلال شروع زودرسی دارند و در دوران کودکی یا نوجوانی شروع می‌شوند و وقتی بیماران به سنین 20 تا 30 سالگی می‌رسند، حتما اختلالشان شروع شده است.

اختلال افسرده‌خویی در جمعیت عمومی شایع است، یعنی 65 درصد از کل افراد به آن مبتلا هستند. هیچ تفاوتی از نظر میزان بروز این اختلال در میان دو جنس مشاهده نمی‌شود. بیماران مبتلا به اختلال افسرده‌خویی همچنین ممکن است همزمان به اختلال اضطرابی، افسردگی، سوءمصرف مواد و اختلال شخصیت مرزی نیز دچار باشند.

به طور کلی، افسرده‌خویی نوعی اختلال افسردگی است که علائم آن کاهش و تخفیف یافته است. با این حال، برخی خصایص خفیف درونزاد وجود دارند، نظیر سستی، خواب‌آلودگی و بی‌لذتی که مشخصا صبح‌ها شدیدتر هستند.

علائم افسرده‌خویی تقریبا در نیمی از بیماران به طور خزنده و پیش از 25 سالگی شروع می‌شود. علی‌رغم این شروع زودرس، اغلب 10‌سالی طول می‌کشد تا این گونه بیماران به جستجوی کمک روانپزشکی برآیند. آنها این اختلال را دست کم می‌گیرند و صرفا بخشی از زندگی به شمار می‌آورند.

درمان: ترکیب دارودرمانی با شناخت درمانی یا رفتاردرمانی موثرترین درمان این اختلال است.

شناخت درمانی، فنی است که در آن روش‌های جدید اندیشیدن و رفتار کردن به بیمار آموخته می‌شود تا آنها را جانشین نگرش‌های منفی و معیوبی کند که در مورد خود با جهان و آینده دارد.

بستری کردن این بیماران معمولا ضرورت ندارد البته در صورت شدت علائم، بیمار بستری می‌شود.

دکتر آزاده شیروانی