خانه اشک‌ها و لبخندها

به گزارش جام جم آنلاین به نقل از روزنامه جام جم ، دشواری رسیدن به استادیوم. ازدحام اتومبیل‌ها. پرداخت یک تومان حق ورود به اتوبان تهران - کرج. هشتاد هزار تماشاگر. ورود پرپیچ و خم. تابلوهای راهنمای انگشت‌شمار. تابلوهای گیج‌کننده . بلیت‌های ۳۰۰ ریالی طبقه پایین. سکوهای پر شده طبقه پایین که بخشی‌شان سرپناه دارند و شما را از گزند باران و آفتاب مصون می‌دارند. می‌گویند بسیاری از ساعت ۷ صبح این جا بوده‌اند. رفتن به طبقه بالا. جایی که زمین سبز در نمای دوری قرار گرفته و بازیکنان بر‌خلاف امجدیه کوچک شده‌اند. مهره‌هایی در دور‌دست. برای شناخت بازیکنان باید بیش از حد خوره باشید و باهوش.

همراهان امجدیه را گم کرده‌اید. رفقا پراکنده شده‌اند. همه غریبه‌اند. تماشای صف بی‌انتهای تماشاگران سرگیجه‌آور است و شنیدن صدای غریو هواداران تجربه‌ای نو. در این فضای فراخ پژواک شعارها تغییر کرده و طنین صداها عوض شده است. ردوبدل شدن تشویق‌ها آهنگ دیگری یافته. این بانگ هرچه هست بانگ امجدیه را ندارد. احساس می‌کنید این استادیوم، استادیوم شما نیست. احساس می‌کنید به اینجا تعلق ندارید .کمی جبهه می‌گیرید. فوتبال چه آسان می‌تواند آدم‌ها را وا‌پس‌گرا کند، به گذشته زنجیر کند و به بند بکشد.

ابوالقاسم حاج‌ابوالحسن در صوتش می‌دمد. در این روز فراموش‌نشدنی. در یک قضاوت تاریخی. قضاوت نخستین‌ بازی فوتبال روی چمن‌های ورزشگاه صدهزار‌نفری. چمن خیس شده زیر باران بهاری. نماینده برزیل توستائو را در اختیار دارد؛ ستاره تیم‌ملی برزیل در جام‌جهانی ۱۹۷۰. مغز متفکر برزیل طلایی. ضلع سوم مثلثی با پله و جرزینیو. ظاهر توستائو تغییر کرده. سیبیل گذاشته. زودتر از موعد پا به سن گذاشته ولی اولین گل این میدان، روی این چمن، برابر این سکوها و درون این دروازه‌ها را او به‌ثمر می‌رساند. در دقیقه ۲۷‌. درون دروازه جنوبی هادی طاووسی. در این هوای بارانی و زمین لغزنده نام توستائو با تاریخ این استادیوم گره می‌خورد تا همیشه. لوپز چهار دقیقه بعد گل دوم را می‌زند. یک دقیقه بعد در دقیقه ۳۲ اولین گل یک بازیکن ایرانی در استادیوم صد هزار نفری. صفر ایرانپاک از روی نقطه پنالتی. نخستین پنالتی در این استادیوم. نیمه اول ۲بریک به سود کروزیرو پایان می‌یابد.

نیمه دوم. بازی ۴ بر یک به سود کروزیرو جریان دارد که همایون بهزادی در دقیقه ۶۹ دروازه برزیلی‌ها را باز می‌کند. دومین بازیکن ایرانی هم در استادیوم صد هزار‌نفری گل می‌‌زند. سوت پایان. دشواری بازگشت. سختی یافتن پارکینگ. آشفتگی پیدا کردن اتومبیل. صف طولانی ورود به اتوبان. گذر از میان غریبه‌ها و بیگانه‌ها، ناآشنا‌ها و بی‌حوصله‌ها. هنوز به امجدیه فکر می‌کنی، به سکوهای سیمانی.

 از کتاب پسری روی سکوها/ حمیدرضا صدر/ نشر چشمه