مصائب شناگری با ۶ مدال طلا

به گزاش جام جم آنلاین ،‌ روزنامه جام جم نوشت: او مجموعا با شش طلا و یک نقره از جاکارتا به کشور بازگشت و البته در رنکینگ کاروان کشورمان هم تأثیر گذاشت. ایزدیار مدت‌ها مورد توجه رسانه و مردم بود تا جایی که لقب ارتش یک‌نفره هم گرفت. در روزهایی که شاهین پر‌انرژی، شاد و سرخوش از زندگی طلایی‌اش مهمان روزنامه‌‌ها، خبرگزاری‌‌ها و رادیو و تلویزیون می‌شد، به جام‌جم آمد و ما هم گپی اختصاصی با او داشتیم که طی آن از جاکارتا، قبل بازی‌ها و برنامه‌های آینده خود گفت. از آن زمان دو سال گذشته و یکی از اولین فضاهای ورزشی که کرونا به تعطیلی کشانده، استخرها هستند که به‌تازگی و با رفع محدودیت، بازگشایی آنها صورت گرفته است. این محدودیت‌ها بسیاری از ورزشکاران را محروم کرده که یکی از آنها شاهین است و ما هم به همین بهانه، دوباره با شناگری تماس گرفتیم که ماهر است البته به شرط وجود آب، امکانات و حمایت.

از اوضاع و احوال قهرمان آسیا در روزگار کرونا و تعطیلی استخرها چه خبر؟

‌چند ماه تعطیلی، اتفاق بسیار بدی بود. دوری از آب، روح و جسمم را خسته کرد و اثر مستقیم منفی داشت. آمادگی بدنی و وزنم هم تحت‌تأثیر قرار گرفت. اخیرا با هماهنگی و پیگیری آقای اقبالی، رئیس انجمن شنای جانبازان و معلولین، در استخر مجموعه آزادی به من سئانس و نوبت داده‌اند و هر‌روز صبح تمرین دارم. اوضاع کمی بهتر شده اما هنوز به ۴۰‌درصد آمادگی هم نرسیده‌ام.

‌‌قبلا در مشهد تمرین می‌کردی و مربی‌ات تهران نبود.

بله، من در آزادی مربی ندارم و تنهایی تمرین می‌کنم. بازگشایی استخرها در مشهد هم از حدود دو هفته پیش بود. اگر بتوانم دوباره هزینه‌های زندگی مستقل و ورزش در آنجا را تأمین کنم به مشهد برمی‌گردم و تمریناتم را با مهدی ضیایی از سر می‌گیرم.

‌در گروه حمایتی کمیته‌ملی پارالمپیک قرار نداری؟

من سهمیه توکیو ندارم و کمیته ملی پارالمپیک از ورزشکاران دارای سهمیه شانس مدال‌ طلا، نقره یا برنز حمایت می‌کند.

برای مدال‌های جاکارتا حقوق هم می‌گیری؟

به مدال پاراآسیایی‌ فقط پاداش می‌دهند. برای مدال‌آوران دارای معلولیت آسیا، حقوقی در کار نیست.

‌بعد از جاکارتا، اگر در رقابت‌های قهرمانی جهان لندن، به فینال رسیده بودی و روی سکو می‌رفتی، اوضاع فرق می‌کرد، احتمالا الان درفهرست مسافران توکیو بودی.

بله حتما. من در مشهد تمرین می‌کردم اما یک اشتباه داشتم. مربی‌ام را تغییر دادم و حدود هشت ماه با مربی دیگری که شناختی از من و شرایط جسمی‌ام نداشت کار کردم و در رقابت‌های قهرمانی جهان خودم نبودم. اگر همان رکورد قورباغه‌ام در پارالمپیک ریو را زده بودم حتما روی سکوی سومی می‌رفتم و حالا همه چیز فرق می‌کرد.

‌دو سال پیش که با مدال‌هایت به دفتر روزنامه آمدی، گفتی توقع همه بالا رفته، وظیفه‌ام سنگین است و مردم دیگر با فینال رفتنم هم راضی نمی‌شوند.

بله. واقعا این‌طور است. توقع خودم، مسؤولان و مردم بالاتر رفت. بعد از پاراآسیایی جاکارتا و آن مدال‌ها انگیزه‌ام برای ادامه بسیار قوی بود ولی نتیجه لندن را با ۸۰ درصد اشتباه شخصی از دست دادم. وقتی برگشتم، برای جبران اشتباهم دوباره با مربی‌ام شروع کردم.

 در شرایط حرفه‌ای؛ تمرین، تغذیه، روان‌شناس، خواب و همه چیز تحت کنترل ما بود. با تجربه و درسی که از قهرمانی جهان گرفتم یقین داشتم در اعزام بعدی موفق خواهم شد. اما اعلام کردند شنا نماینده‌ای در پارالمپیک نخواهد داشت. خبر خوبی نبود. انگیزه‌ام کم شد. این توقع‌ها از مدال‌آوران دارای معلولیت همیشه به حدی است که حتما باید در محاسبات شانس مدال داشته باشی در غیر این صورت حذف می‌شوی. مدام با خودم کلنجار می‌رفتم تا ناامید نباشم که کرونا آمد و کلا زندگی را تغییر داد!

حالا با تجربه‌ ۶ طلای آسیا، سکوی جهانی و پارالمپیکی که از دست رفته و هزینه‌های ورزش قهرمانی، برنامه بعدی شاهین ایزدیار چیست؟

گرچه با کرونا و گرانی‌ها، پیش‌بینی و برنامه‌ریزی سخت شده است اما دوباره دارم خودم را جمع و جور می‌کنم. می‌دانم فعلا روی هیچ کمکی هم نمی‌توانم حساب کنم. هدف کوتاه مدتم رقابت‌های پاراآسیایی ۲۰۲۲ هانگژو است و البته خودم را در پاریس هم می‌بینم. تلاشم را خواهم کرد. امیدوارم به یاری خدا این مسیر را به خوبی طی کنم.

ماجرای بچه‌های جادویی

من در کودکی وقتی تفاوت ظاهری‌ام را درک کردم، با پذیرش آن مشکل داشتم. در هر محیط جدیدی مثل مهدکودک، مدرسه، کلاس زبان و استخر خجالت می‌کشیدم و حتی گاهی دستم را در جیبم پنهان می‌کردم و اگر حمایت‌ها و برخورد مثبت خانواده نبود پذیرش تفاوت اندامم دیرتر و سخت‌تر انجام می‌شد. بعد از جاکارتا بسیاری از خانواده‌هایی که فرزند دارای معلولیت داشتند به من پیام می‌دادند و از نگرانی‌ در مورد آینده می‌گفتند.  من صفحه‌ای در اینستاگرام ایجاد کردم و در آن فیلم‌های کوتاهی از زندگی روزمره خودم و سایر دوستان ملی‌پوش کودک و نوجوان منتشر کردم. به نظرم فرهنگ‌سازی و آگاهی برای خانواده‌هایی که شرایط مشابه دارند بسیار لازم است. از طریق فضای مجازی با خانواده‌ای آشنا شدم که نوزادشان را به دلیل تفاوت اندام ظاهری و جزئی بعد از تولد، از دیگران پنهان کرده بودند. من و پدر و مادرم با این خانواده خیلی صحبت کردیم و حالا همه چیز برای آنها فرق کرده است.  بچه‌های جادویی راه انتقال تجربه و آگاهی به افرادی‌است که نگران محدودیت‌های جسمی هستند و ماجراهای آن از فضای مجازی به واقعیت کشیده‌می‌شود.

آرزو قنبری - گروه ورزش / روزنامه جام جم