این رمان 290 صفحه‌ای نیست

«هندوی شیدا» روایتی است از همین جنس. ارادت به سیدالشهدا(ع) در کنار ارادت به امام هشتم در این رمان تبلور دارد و خواننده با پای واژگان راهی آستان این ذوات نورانی می‌شود. تشکری در این رمان برخلاف باقی آثارش که اغلب تم تاریخی دارد در روزگار کنونی دست به خلق جهان داستانی‌اش زده و خواننده را در موقعیتی متفاوت از دیگر آثارش قرار داده است. با همین جمله روشن شد که تشکری در اغلب داستان‌هایش سراغ تاریخ می‌رود و قصه‌اش را در دل تاریخ می‌سازد. قصه‌هایی که شاعرانگی وجه اصلی آنهاست.
در هندوی شیدا، خواننده باز هم در جغرافیای خراسان تنفس می‌کند. خراسانی که در آثار او می‌بینیم نه خراسان توریستی است، بلکه خراسانی است که برای اهل جست‌وجو حامل نشانه‌هایی است که می‌تواند شیرینی جغرافیا را در کام او بنشاند. این مساله در آثار او دیده می‌شود و خواننده‌ای که اهل زندگی کردن با ادبیات باشد این فرصت را دارد تا در جهانی زیست کند که می‌تواند نشانه‌های آن را پیدا کند.
یکی دیگر از ویژگی‌های تشکری در داستان‌پردازی ساخت جهان‌های فرعی داستانی است. او با خرده‌روایت‌هایش کاری می‌کند که خواننده گاهی قصه اصلی را رها کند و پرنده خیال را پرواز بدهد به سمت جهانی که با یک روایت فرعی در قصه ایجاد شده و دنباله آن را در ذهنش پی بگیرد.
خرده روایت‌های «هندوی شیدا» در ساختار روایت کلی داستان نشسته و هرکدام از آنها در جای خوبی استفاده شده و خواننده با وجود ظرفیت بالای این خرده‌روایت‌ها خط اصلی قصه را از دست نمی‌دهد. این رمان 290 صفحه‌ای
را نباید به چشم یک رمان 290 صفحه‌ای نگاه کرد، بلکه همین که کتاب را شروع کنید متوجه پایان آن نخواهید شد و این ویژگی تمام آثار تشکری است که سرعت و ضرباهنگ آن خواننده را مجذوب خود می‌کند.

یونس فردوس / روزنامه‌نگار