سایه‌ها 12 هزار و 347 مرتبه می‌میرند!

گرگ یک دست
همین الان گفتم بیایید مقایسه نکنیم، ولی از آنجا که حجم زیادی از بازیکنان و مخاطبان Sekiro دوستداران بازی‌های قبلی From Software هستند یا دست کم نسبت به آنها شناخت دارند، برای بررسی بهتر و راحت‌تر بازی به ناچار بخش‌هایی از آن با عناوین قبلی میازاکی مقایسه خواهند شد.
قصه بازی در مورد یک نینجای ماهر ملقب به Shadow، Sekiro یا Wolf است که افراد مختلف داستان، او را به القاب متفاوتی مورد خطاب قرار می‌دهند. او محافظ شاهزاده است و قسم خورده تا آخرین نفس نگهبان و مراقب او باشد. طی مجموعه‌ای از اتفاقات شاهزاده جوان توسط گروهی مهاجم ربوده شده و مسیر کاراکتر اصلی برای مقابله با دشمنان به منظور رسیدن مجدد به شاهزاده و رهاسازی او آغاز می‌شود.
برخلاف ساخته‌های قبلی میازاکی، این بار دنیای Sekiro در جهان واقعی قرار دارد. ژاپن عصر فئودال، بستر اصلی رخدادهای بازی است و هرچند موجودات و شخصیت‌های افسانه‌ای و فانتزی در آن بسیار وجود دارند، اما ارجاع‌های تاریخی و شخصیت‌های مثبت و منفی انسانی نیز در آن فراوان است. قصه و روایت بازی به نسبت سری سولز و بلادبورن خیلی سرراست‌تر و مستقیم است و از منظر روایی عملا با ساختاری خطی مواجه هستیم و دیگر از آن دست عناصری که هرکس برداشت خودش را از داستان داشته باشد در بازی کمتر دیده می‌شود. شخصیت‌ها از جمله کاراکتر اصلی کاملا صداپیشگی شده‌اند و از آن مبهم بودن داستان و روایت چند لایه قصه در بازی کمتر می‌بینیم. به‌طور کلی داستان و روایت Sekiro همه فهم‌تر و در دسترس‌تر شده و تقریبا پیچیدگی‌ای برای درک آن وجود ندارد.

مخفی‌کاری و جنگولک بازی
Sekiro از منظر گیم‌پلی تفاوت‌های اساسی با ساخته‌های قبلی میازاکی دارد و بعد از دیمن سولز و سه‌گانه دارک سولز و بلادبورن، سرانجام شاهد گیم‌پلی عمودی در بازی هستیم. به این معنی که شخصیت اصلی علاوه بر پرش عادی یا پرش روی دیوارها به لطف یکی از ابزارهای نینجایی‌اش قابلیت قلاب کردن خود به بخش‌هایی از محیط یا حتی بدن دشمنان را دارد و می‌تواند به سمت آنها جهش کند. با این حال وقتی به طراحی سیستم‌های بازی نگاه می‌کنیم متوجه می‌شویم که با عنوانی به‌مراتب ساده‌تر و با پیچیدگی کمتری طرف هستیم تا جایی که سبک بازی از یک عنوان نقش‌آفرینی کاملا به یک عنوان اکشن ماجرایی که عناصر سبکی از نقش‌آفرینی نیز دارد، تغییر کرده است. در Sekiro خط اصلی داستان تنها یک شخصیت به شما می‌دهد و تنها دو ویژگی قدرت ضربه و میزان سلامتی او را در طول بازی می‌توانید به مرور ارتقا دهید و این با سولزبورن‌ها که یک‌شخصیت را خودتان از پایه می‌ساختید و بین ۱۰ تا ۱۲ ویژگی مختلف تصمیم می‌گرفتید که با چه سبک گیم‌پلی بازی کنید، تفاوت جدی دارد. دیگر تفاوت سیستمی بازی با ساخته‌های قبلی این است که تقریبا برای هر چیزی یک آموزش متنی یا عملی در بازی گنجانده شده و همچنین برخلاف گذشته دیگر نیاز نیست هنگام مبارزه با دشمنان و غول‌های بازی نگران نبود امکان توقف بازی باشید، چراکه Sekiro در این حالت بازی را کاملا متوقف می‌کند و استرس ضربه‌خوردن از دشمنان هنگام گشتن در منوی آیتم‌ها را کاملا از بین برده است.
طراحی مرحله بازی همچنان از نقاط قوت آن به شمار می‌رود و تردد بین محیط‌های مختلف آن هم با وجود تم و اتمسفر تاریخی ژاپن بسیار لذت‌بخش و زیباست. پسوند بازی یعنی «سایه‌ها دو بار می‌میرند» در گیم‌پلی نمود دارد، به‌این‌شکل که سیستم مرگ بازی به بازیکن امکان می‌دهد یک بار و در مواردی دو بار بعد از کشته شدن دوباره در همان محل زنده شود و به مبارزه ادامه دهد یا از آن اجتناب کند. برای مبارزه در بازی به مرور آیتم‌های خاصی پیدا می‌کنید که به وسیله آنها می‌توانید تجهیزات جدیدی برای کاراکتر بسازید و بعدا آنها را ارتقا نیز بدهید. این تجهیزات مثل شوریکن، تبر دستی یا نیزه برای هر بار استفاده به واحدی نیاز دارند که می‌توانید آن را با گشتن در محیط یا کشتن دشمنان و خرید از چک پوینت‌ها تهیه کنید.

حرف آخر
Sekiro: Shadows Die Twice از نظر گیم‌پلی مبارزات و نبرد با باس‌های فراوان از تمام ساخته‌های قبلی میازاکی دشوارتر است و سیستم‌های ساده دلیل بر سخت نبودن بازی نیستند. البته بعضی مواقع سختی باس‌ها کاملا غیرمنصفانه است، از جمله وقتی حملات آنها روی بازیکن اسنپ شده و دیگر راه گریزی باقی نمی‌ماند. با این حال ساختار اصلی مبارزه با اکثر باس‌های بازی، دفع کردن به موقع حمله آنها هنگام برخورد تا خسته شدن آنهاست و سپس می‌توانید یک حمله تمام‌کننده انجام دهید. در واقع دفاع بسیار مهم‌تر از حمله در بازی است.

Sekiro: Shadows Die Twice

سازنده From Software
ناشر Activision
پلتفرم PS4، PC، Xbox One
سبک اکشن ماجرایی

مجید رحمانی