ماجرای خاموشی عدلیه در یوم 3 شهریور

قاضی پس از آن که بر مسند قضاوت نشست و با چکش خود روی میز خود کوبید، به قرائت کیفرخواست متهم پرداخت. سپس رو به شخص کرد و گفت: قبول داری که نان دزدیده‌ای؟ شخص گفت: بلی. قاضی گفت: چرا دزدیده‌ای؟ شخص گفت: گشنه‌ بودم. قاضی گفت: در مملکت آریایی چرا باید شخصی گرسنه باشد؟ آیا چنین چیزی امکان‌پذیر است؟ شخص گفت: به‌جز من کلی آدم دیگر هم هستند که گشنه‌اند. قاضی سر به زیر انداخت و گفت: می‌دانم، می‌دانم. وی سپس افزود: اما قبول داری که دزدی کرده‌ای و دزدی کار ناشایستی است و مجازات در پی دارد؟ شخص گفت: بلی. قاضی گفت: اینک من باید مجازات تو را تعیین کنم. تو باید ده تومان جریمه بپردازی. اما می‌دانم که تو پول نداری. چون منطقا اگر پول داشتی نان نمی‌دزدیدی. در نتیجه من تو را جریمه می‌کنم، اما جریمه تو را خودم می‌پردازم. سپس دست خود را در جیب کرد و ده تومان از آن بیرون آورد و آن را به خزانه پرداخت. سپس رو به اعیان و اشراف حاضر در دادگاه کرد و گفت: اما به‌جز این مرد همه شما هم مقصرید. حاضران گفتند: وا، چرا؟ قاضی گفت: چون در جامعه شما دزدی می‌شود و عین خیال‌تان نیست. سپس حاضران در عدلیه را که 19 نفر بودند به نفری ده‌تومان جریمه محکوم کرد. آن‌گاه ده‌تومان‌ها را جمع کرد و 190تومان حاصله را به شخص داد و گفت: از این پس دزدی نکن. شخص گفت: باشه و تشکر کرد و پول را در جیبش گذاشت. یکی از حاضران در عدلیه برخاست و گفت: به‌به از این سلطنت که اگرچه در آن بسیاری از مردم فقیرند و در آن نان دزدیده می‌شود، اما ذیل توجهات ملوکانه چنین حکمای باتدبیر و خلاقی داریم که ماجرای تدبیر و حکمت آنان در آینده به ضرب‌المثل‌هایی در فرهنگ عامه و پست‌هایی برای شبکه‌های اجتماعی تبدیل خواهد شد. هنوز جمله شخص پاچه‌خارنده به پایان نرسیده بود که سوم شهریور فرا رسید و نظامیان روس و انگلیس از بالا و پایین به مملکت حمله کردند و توجهات ملوکانه را بدون آن‌که مقاومت خاصی بکند گرفتند و از مملکت بیرون انداختند و عدلیه و قاضی و متهم و حاضران را به‌کل خاموش کردند.

امید مهدی‌نژاد

طنزنویس