از آلمان تا منیریه

1. امر خطیر شماره‌گذاری!
لباس‌هایی که بیشتر به چشم می‌آید، همان‌هایی است که در زمین بازی می‌پوشند. لباس‌های ورزشی که رنگ و طرح یکدست‌شان دو تیم حاضر در زمین را از هم جدا و تکلیف ما را هم روشن می‌کند که برای کدام طرف جیغ و داد کنیم و هورا بکشیم و هیجان زده شویم. این دسته از لباس‌های تیم ملی ما ماجرای خودش را دارد و البته پیچیده هم نیست. لباس‌ها از آدیداس و دیگر برندهای خارجی خریداری می‌شوند و بعد به تهران می‌آید، کوچه پس کوچه‌های میدان منیریه را پشت سر می‌گذارند و به آنجا که باید می‌رسند! شماره می‌شوند و بعد هم بازیکنان آنها را می‌پوشند. شاید با خودتان بگویید مگر دوختن یک لباس ورزشی ساده یا طراحی آن چه کار عجیب و غریبی است که باید حتما متوسل به جنابان برندهای خارجی شد؟ این سوال ما هم بود که رفتیم دنبال نوشتن چنین گزارشی!

2. تهران - ایتالیا - جهان
لباس رسمی تیم ملی هم برند خاص خود را دارد و این اتفاق خوبی است که نام یک برند داخلی معروف روی این لباس‌ها باشد؛ هاکوپیان. رفتیم سراغ این شرکت و با روابط عمومی‌اش تماس گرفتیم.
به نظر می‌آمد چندان حوصله‌مان را ندارند و نمی‌خواهند حرفی بزنند یا اطلاعاتی بدهند. نهایتش هم رسید به این‌که لباس‌ها طراحی یک تیم ایتالیایی و صاحب برند آقای سومبات هاکوپیان است.
جناب روابط عمومی هم گفت که امکان صحبت با هیچ‌کس را نداریم!
نه کارشناسی و طراحی و نه خود هاکوپیان با ما صحبت نخواهند کرد. گفت که بارها هم از این درخواست‌ها از سوی رسانه‌ها داشته‌اند، اما همه بی پاسخ مانده است. در کوچه پس‌کوچه‌های منیریه که چیزی عایدمان نمی‌شد و می‌دانستیم به چیزی بیشتر از همین شماره چسباندن به روی آدیداس نمی‌رسیم، در هاکوپیان هم به چیزی بیشتر این نرسیدیم.

3. پیدا کنید پورسانت بگیرها را
رفتیم سراغ کارگروه مد و لباس تا ببینیم آنجا چه خبر است و از اوضاع لباس‌های ورزشی اطلاعی دارند یا نه. حمیدرضا نیک‌طبع، دبیر کمیته صنعت کارگروه ساماندهی مد و لباس کشور را پیدا کردیم و موضوعات را با او مطرح کردیم. او می‌گوید: تولید لباس ورزشی در داخل کشور، کار دشواری نیست.
اما وقتی فرصتی برای تولید در اختیار طراح و تولیدکننده قرار نگیرد، اتفاقی هم رخ نخواهد داد.
او ادامه می‌دهد: چرا هنوز باید لباس تیم‌های ورزشی از کشورهای خارجی خریداری شود؟
چرا فضایی را ایجاد نمی‌کنیم که تولیدکننده و طراح هم بخواهند وارد این تجارت پرسود شده و بازار کار در کشور خودمان فعال شود؟ اینها سوالاتی است که می‌شود گفت جواب روشنی هم دارد و به آنها پرداخته نمی‌شود.
مگر سوالی هست که جواب روشنی داشته و نادیده گرفته شود؟‌ وقتی این را می‌گویم نیک‌طبع روشن‌تر و واضح پاسخ را مطرح می‌کند: ما لااقل 20 کارخانه و تولیدی داریم که می‌توانند وارد این عرصه شوند و با یک‌سوم قیمتی که الان با آن روبه‌روییم کار را به نتیجه برسانند.
اما پورسانت‌ها اجازه نمی‌دهند.
او می‌افزاید: مافیای لباس ورزشی سال‌هاست خوب می‌تازد و نمی‌گذارد تولیدکننده و طراح نفس بکشد.
مافیایی که این تفکر را القا کرده ما نمی‌توانیم و باید لباس خارجی وارد کنیم سود و تجارت خودش را دارد و ارقام بسیار بالایی را در این عرصه جابه‌جا می‌کند، آن هم در حالی که می‌توان همین لباس‌ها را داخل کشور خیلی ارزان‌تر و به‌صرفه‌تر تولید کرد و چرخه اقتصاد مد ولباس را هم در ایران به جلو حرکت داد.
دبیر کمیته صنعت کارگروه ساماندهی مد و لباس کشور در پایان سخنانش تاکید می‌کند: تجارت لباس ورزشی خیلی سنگین‌تر از آنی است که فکر می‌کنیم، وقتی استقلال بازی دارد و هزار پیراهن استقلال فروش می‌رود، یعنی می‌توان روی این موضوع خیلی حساب کرد و از این تجارت سنگین استفاده کرد.

4. سوالات بی‌جواب
با صحبت‌های نیک طبع رفتیم سراغ قیمت‌های برندهایی که در گزارش از آنها صحبت به میان آمده است.
محض اطلاعتان بگوییم قیمت یک پیراهن مردانه برند هاکوپیان 680 هزار تومان است، قیمت کت و شلوارها را خودتان روی سایت نگاه کنید!
هاکوپیان علاوه بر تیم ملی فوتبال لباس‌های ارکستر سمفونیک را هم در جام‌جهانی گذشته طراحی کرد و این روزها از حامیان نمایش پرحاشیه «بینوایان»هم هست.
لباس‌های ورزشی برند آدیداس هم در ایران از 600 هزارتومان شروع می‌شود.
حالا می‌شود به سوالات دیگری هم فکر کرد؛ آیا خودمان امکان تولید لباس ورزشی نداریم؟ آیا حتما باید برندهای خارجی و طراحان خارجی به دادمان برسند؟ اصلا توانش را نداریم، آیا قرار نیست به سمت توانمند شدن در این حوزه‌ها برویم و برای تهیه لباس‌های تیم ملی کشورمان نیازمند دیگر کشورها نباشیم؟ و از همه مهم‌تر این‌که توانش را داریم، اما باید تسلیم پورسانت بگیران شویم و ... .

زینب مرتضایی‌فرد

فرهنگ‌و‌هنر