تسلیم آلمان ، خاتمه جنگ جهانی اول

جام جم آنلاین: 88 سال پیش ، در روز 11 نوامبر سال 1918 میلادی در ساعت 11 صبح ، در سراسر فرانسه و بریتانیا ناقوس کلیساها به صدا درآمدند.

کد خبر: ۱۱۵۶۶۱

در جبهه های جنگ ، شیپورچی ها نوای «آتش بس» ، «بیدارباش» و «پرچم» را نواختند.

صدها هزار سرباز فرانسوی از درون سنگرها سرود «مارسیز» را سر می دهند.
همین هیجان در جبهه مقابل ، جبهه آلمان ، علی رغم شکست وجود داشت.
جنگ خونین 4 ساله که «جنگ بزرگ» نام گرفت و بعدها «جنگ جهانی اول» نامیده شد ، خاتمه یافته بود.

در جبهه ها ، فریاد «آتش بس» از هر سو به گوش می رسید.
پس از چهار سال فرانسوی ها و بریتانیایی ها می توانستند در چهره آلمانی ها نگاه کنند ، بی آنکه دست به اسلحه شوند.
صبح روز 11 نوامبر یک پیمان تسلیم میان متفقین و آلمان ، آخرین قدرت نیروهای محور که سلاح خود را به زمین می گذاشت ، منعقد شده بود.
تسلیم آلمان و خاتمه جنگ جهانی اول به بهای 8 میلیون کشته و 6 میلیون معلول تمام شد. بازماندگان این جنگ خونین می خواستند به خود تلقین کنند جنگی که خاتمه می پذیرد ، آخرین جنگ تاریخ خواهد بود.

درپی شکست ضدحمله آلمان ها در ژوییه سال 1918 میلادی آنها متوجه شدند دیگر هیچ امیدی به پیروزی وجود ندارد.
با ورود ایالات متحده به صحنه جنگ توازن قوا به سودبریتانیایی ها و فرانسوی ها برهم خورده بود.
علی رغم ورود دیرهنگام ایالات متحده به جنگ ، حضور 4 میلیون سرباز آمریکایی که به کمک ارتش های فرانسه و بریتانیا آمده بودند ، آلمان را با واقعیت تلخ شکست مواجه ساخت.

ارتش اول آمریکا به فرماندهی ژنرال جان پرشینگ نخستین حمله خود علیه نیروهای آلمانی را در روز 12 سپتامبر سال 1918 میلادی در نزدیکی وردن آغاز می کند. با اینکه ، این حمله دیرهنگام بود اما آلمان متقاعد شد که توان مقابله با نیروهای متفقین را ندارد.
در اغلب نقاط امپراتوری آلمان شورش های مردمی بروز کرده بود و سربازان از اجرای فرامین افسران مافوق خودداری می کردند.

در روز 3 اکتبر سال 1918 میلادی ، ویلهلم دوم امپراتور آلمان که واقعیت شکست را دریافته بود پرنس ماکس دوباد ، یک فرد میانه رو را به مقام صدراعظمی منصوب کرد. اما پرنس ماکس دوباد فرد مناسبی برای این دوران پرآشوب نبود. به زودی هرج و مرج بر آلمان غالب شده و جنگ داخلی درمی گیرد.
صدراعظم جدید آلمان با وودرو ویلسون ، رییس جمهور ایالات متحده تماس گرفت اما او هرگونه مذاکره با امپراتور آلمان و نیز نظامیان را رد کرد.
ویلهلم دوم که راه چاره ای نداشت از مارشال لودندورف فرمانده کل ارتش های آلمان و مرد قدرتمند آلمان خواست از مقام خود استعفا دهد.
درپی استعفای لودندروف ضعف قدرت مرکزی ، آلمان دچار هرج و مرج و جنگ داخلی شد.

در روز 3 نوامبر ، در بندر کیل آلمان ، ملوانان نیروی دریایی از رفتن به جبهه جنگ خودداری کردند و دست به شورش زدند.آنها به همراه کارگران بندر کیل را اشغال کردند. دامنه شورش به شهرهای هانوور ، کلن و برانشویک گسترش یافت.
در روز 7 نوامبر ، کورت ایسنر ، یک سوسیالیست انقلابی در شهر مونیخ پادشاه باویر را برکنار کرده و یک شورای کارگری را مستقر کرد. باویر تهدید کرد از امپراتوری آلمان جدا می شود!.
در این میان ، متحدان آلمان یکی پس از دیگری دست از نبرد کشیده و پیمان های تسلیم را امضا می کنند.
در روز 9 نوامبر ، واحد انقلابیون مسلح مارکسیت - لنپنیست مسلح وارد برلین می شوند و درگیری های خونینی در پایتخت آلمان رخ می دهند.

پرنس ماکس دوباد با گیوم دوم در کاخ سلطنتی سپا تلفنی تماس می گیرد و به او می گوید:«تنها کناره گیری شما از سلطنت می تواند آلمان را از جنگ داخلی نجات دهد».

گیوم دوم ، امپراتور سابق به تبعید به هلند می رود. شش فرزند پسرش سوگند یاد می کنند در هیچ شرایطی ادعای سلطنت نداشته باشند.
در همان روز پرنس دوباد مقام صدراعظمی خود را به فردریش ابرت رهبر حزب سوسیال دموکرات واگذار می کند.
ماتیاس ارزبرگر ، یک غیرنظامی وظیفه دشوار مذاکرات در مورد تسلیم را عهده دار می شود.
نیروهای متفق برای اینکه آلمان مانند روسیه به دام کمونیسم نیافتد با پیشنهاد آتش بس موافقت می کنند.

به این ترتیب ، در روز 11 نوامبر سال 1918 میلادی در ساعت 11 صبح در سراسر فرانسه ناقوس کلیساها به صدا در می آیند. همین وضع در انگلستان رخ می دهد. قرارداد آتش بس وتسلیم آلمان در ساعت 5.15 دقیقه بامداد روز 11 نوامبر سال 1918 میلادی در واگن اختصاصی مارشال فوش فرمانده کل ارتش فرانسه در جنگل کومپینی امضا می شود. جنگ خونین 4 ساله خاتمه می یابد. جنگی که میلیون ها نفر در جبهه های آن کشته و معلول شده بودند.

جنگی که علاوه بر میلیون ها قربانی موجب تغییرات مهم ژئوپلیتیک در اروپا شد و 4 امپراتوری بزرگ آن دوره اروپا ، روسیه ، عثمانی ، اتریش و آلمان ، فروپاشیدند و رژیم آنها به جمهوری تغییر پیدا کردند.
همه امیدوار بودند «جنگ بزرگ» آخرین جنگ بزرگ تاریخ باشد ، یک امید عبث!.

بهرام افتخاری