مشکلات را حل کنید و بعد بچه‌دار شوید

در این حالت استمرار زندگی به‌خاطر بچه است و نه به خاطر عشق به آن بچه. اگر زن یا مردی ویژگی خلقی یا رفتاری یا نگرشی داشته باشد که همسرش را آزار دهد، بچه‌دار شدن مشکل را حل نمی‌کند. به طور مثال اگر همسری عصبی یا پرخاشگر باشد، بددهان یا هر مشکل دیگر، همسرش به خاطر فرزندشان چیزی به او نمی‌گوید. در واقع زندگی با آن فرد را به خاطر بچه تحمل می‌کند. اگر پرخاشگری استمرار داشته باشد، همسر با خودش این‌طور فکر می‌کند که چون پای بچه در میان است، باید زندگی را تحمل کنم. البته در پاره‌ای از موارد دیده شده که بچه‌دار شدن به برطرف شدن برخی مشکلات خلقی و رفتاری کمک کرده است. البته فراوانی‌اش به قدری کم است که نمی‌توان به آن استناد و به دیگران توصیه کرد که بچه‌دار شو شاید زن یا شوهرت از رفتار‌های مشکل‌زا دست بردارد.

بنابراین اگر زن و شوهری دچار عدم‌تفاهم بوده یا در سبک‌های زندگی مشکل داشته باشند، با بچه‌دار شدن هرگز مشکل‌شان حل نمی‌شود. این‌که اطرافیان توصیه می‌کنند که «بیا و بچه‌دار شو» یک اصطلاح عامیانه است.

چون دنیای خودشان این‌طور بود و همسرشان در موقعیت‌های مختلف به زندگی دلگرم شد، فکر می‌کنند در عصر تکنولوژی و هزاره سوم بچه‌دار شدن می‌تواند مشکل میان زوجین را حل کند. اگر پدر و مادری با وجود بودن مشکل در زندگی بچه‌دار شوند، طبعا فرزندشان نیز مشکلاتی را تجربه خواهد کرد. تنش در زندگی، درگیر شدن با اضطراب، پرخاشگری، عدم احساس امنیت در زندگی، افت تحصیلی، گرایش به سمت بزه و رفتارهای پرخطر و اعتیاد و در نهایت دوستی‌های نامتعارف با جنس مخالف از جمله مشکلاتی است که زندگی و آینده فرزند را تهدید خواهد کرد. ضمن این‌که ممکن است بچه بعدها و با دیدن مشاجرات متعدد والدینش به این نتیجه برسد که وجود من باعث شده این همه مشکل به وجود بیاید و در واقع احساس گناه کند. توصیه ما به زوجین این است که اگر اختلافات عمیقی دارند، به هیچ وجه بچه‌دار نشوند و به متخصصان و روان‌شناسان مراجعه کنند. این طور نباشد که برای رفع مشکل به ریش سفیدان فامیل مراجعه کنند و کار را با نصیحت و پادرمیانی رفع و رجوع کنند.

دکتر پرویز رزاقی/ روان‌شناس