می‌توانم‌ تاریخ ساز شوم

شهلا بهروزی‌راد حالا خوشحال است. خوشحال از این که کارش راحت‌تر می‌شود. او با خنده می‌گوید: خوشحالم از این که می‌توانم با قایق ویژه خودم تمرین کنم تا در ریو مشکل پیدا نکنم. هرچند او خودش را درگیر بود و نبود قایق نکرده: البته نبود قایق مرا درگیر نکرده. چون اگر درگیر آن بودم به جایی نمی‌رسیدم. بودن قایق خیلی خوب است و اعتماد به نفسم را بیشتر بالا می‌برد، اما من بدون آن قایق سهمیه پارالمپیک را گرفتم. البته شهلا، ایراد کار را به مسئولان کمیته پارالمپیک ربط نمی‌دهد: البته مسئولان کمیته ملی پارالمپیک از اول پیگیر آوردن قایق بودند، اما مشکل به شرکت سازنده قایق ربط داشت. ایران همه مکاتبات را انجام داده و شرکت پلاست کم‌کاری کرده بود. پاروزن پارالمپیکی بعداز مدتی تمرین، هفته قبل در مسابقه قهرمانی کشور با بقیه قایقرانان رقابت کرد و اول هم شد. مسابقه‌ای که برای حکم او رکوردگیری بود و بس: مسابقه برای من بیشتر رکوردگیری بود تا خودم را محک بزنم. مربی‌ام هم خیلی راضی بود. البته رکورد من با قایق کایاک سالم‌ها خیلی با قایق خودم متفاوت‌تر است. دختر قایقران آن قدر روی هدفش زوم کرده که دیگر به هیچ چیزی توجه نمی‌کند: یک ورزشکار برای موفقیت جدای از آمادگی جسمانی به روح و روان آسوده نیاز دارد. باید آرامش داشته باشد. من هم خودم سعی می‌کنم شرایط آرامی را برای خودم فراهم کنم. برای این که دور از حاشیه باشم نه حرفی می‌شنوم و خیلی از مسائل را هم نادیده می‌گیرم. حالا همه فکر و ذکرم هدفم است و به خاطر همین هم به حاشیه‌ها و مسائل اهمیت نمی‌دهم. سودای مدال پارالمپیکی، در اولین تجربه بهروزی‌راد را راحت نمی‌گذارد: هدف من سکوی پارالمپیک است. چرا که می‌خواهم در اولین حضور تاریخ ساز شوم و وقتی نگاه می‌کنم به پشت سرم همیشه راضی باشم. حالا برای من مدال پارالمپیک حتی مهم‌تر از پاداش آن است. نه این که پاداش مهم نیست، اما مدال پارالمپیک ارزش دیگری دارد. حتی به نظرم بعد معنوی‌اش مهم‌تر از مادی آن است. دختر پاروزن حالا 90 درصد آماده است: من 90 درصد آماده‌ام. البته هنوز مانده به پیکم برسم. از یک هفته دیگر تمریناتم سرعتی می‌شود با حجم کمتر و با قایق خودم.