او را با تیترهایش می‌شناسیم

ما می‌دانیم که خبر اساسا با وجهه ادبی و نگارشی سر و کار دارد و این یکی از جنبه‌هایی است که فرم را در روزنامه‌نگاری شکل می‌دهد. ایشان هم در این زمینه بسیار حساس بود و بنابر تجاربش روی واژه‌ها تاکید داشت که به عنوان غلط مصطلح در خبر نباشد. آنها را ویرایش و اصلاح می‌کرد و روی نکات ظریف دقت داشت. وقتی خبر از زیر دست وی بیرون می‌آمد، از لحاظ محتوایی و فکت‌های خبری و ادبیات و نگارش، همه وجوه مثبت را دربر می‌گرفت. اگر ببینید افرادی هم که زیر دست ایشان تربیت شدند با همان دقت و حساسیت در فرم‌های خبر و گزارش‌های خبری حساسیت دارند و همان طور تربیت شده‌ و فعالیت می‌کنند.

وجهه دیگر آقای قندی تیترنویسی ایشان بود. آقای قندی را با تیترهایش می‌شناختند و این ویژگی بسیار مهمی است که یک روزنامه‌نگار به سطحی برسد که با تیترها او را بشناسند.

نکته بعدی، پیوندی است که ایشان بین آموزش و پژوهش برقرار کرد. به عبارتی ایشان پویشی را در عرصه پژوهشی شروع کرد و روی عناوینی انگشت گذاشت که تا پیش از آن نبود. مثلا کتاب «روزنامه‌نگاری تخصصی» کتابی بود که آقای قندی کارهای عملی دانشجویانش را که نمره قبولی گرفته بودند، قید کرده بود. ایشان همان عناوینی را که در کارهای پژوهشی انجام داده بود، در عرصه آموزشی هم تدریس می‌کرد. این نشان می‌دهد ایشان فهم درست و دقیقی از روزنامه‌نگاری داشته است. همان طور که می‌دانیم روزنامه‌نگاری یک کار علمی و عملی است و این زمانی ارزش می‌یابد که درمی‌یابیم آقای قندی در این عرصه از کار پژوهشی به عرصه آموزشی آمده است. باز خود آن پژوهش هم در روزنامه‌نگاری حاصل تجارب میدانی ایشان است. کسی که دبیری و سردبیری و معاون خبری کرده، طبیعی است که تجربیاتش می‌تواند به عرصه‌های پژوهشی و متون آموزشی بیاید. اینها اهمیت کارهایی است که در بررسی کارنامه آقای قندی می‌توانیم به آن اشاره کنیم.

مجید رضائیان‌

پژوهشگر، روزنامه‌نگار