تندروهای آمریکا از چه می‌ترسند؟

افراطیون این روزها در واشنگتن پیگیر طرح تشدید تحریم‌ها علیه ایران هستند؛ تحریمی که منتقدان، آن را «گیوتین»ی بر سر مذاکرات می‌نامند.

این تندروها همان جریانی هستند که یک دهه قبل مذاکرات سعدآباد را به شکست کشانده و پس از آن مانع از به نتیجه رسیدن هر طرح ابتکاری دیگری برای پایان چالش هسته‌ای شدند.

تندروها از این می‌هراسند که قدرت گرفتن ایران در منطقه در پس امضای یک توافق هسته‌ای، راه را بر توسعه قدرت‌هایی ببندد که در سه دهه اخیر دلارهای نفتی را روانه خزانه ایالات متحده می‌کردند تا حمایت واشنگتن را بخرند.

همان کشورهایی که حتی حاضر شدند پا بر ادعاهای پان‌عربیستی خود گذاشته و دشمنی‌شان با تل‌آویو را فراموش کنند.

تندروها همچنین می‌ترسند که قدرت گرفتن ایران در منطقه، فلسطین را در معرض یک بهار دموکراتیک قرار داده و آنگاه رأی یهودیان، مسیحیان و مسلمانان فلسطینی، جایی برای صهیونیست‌هایی که به بهانه دفاع از قوم یهود، اعتبار یهودیان در جهان را مخدوش کردند، باقی نگذارد.

تندروها نگرانند، در پی توافق هسته‌ای ثبات به خاورمیانه بازگشته و تروریست‌هایی که در خلأ یک قدرت تعادل‌بخش، منطقه‌ای نفتخیز را به آتش کشیده‌اند، مجبور به عقب‌نشینی شوند.

آنها از این می‌ترسند که پایان افسانه تروریسم، مرگ دکترین نظامی‌گری را به‌دنبال داشته و جیب کارخانجات اسلحه‌سازی را که اسپانسر ستادهای انتخاباتی سناتورهای جنگ‌طلب هستند، خالی کند.

همه این نگرانی‌ها در کنار دغدغه انتخابات ریاست‌جمهوری باعث شده تا رادیکال‌ها در واشنگتن به‌دنبال احیای راهبرد شکست خورده «محور شرارت» باشند، زیرا می‌دانند افزایش قدرت ایران در جهت منافع آنها نیست.

هرچند اوباما می‌خواهد از تندروهای آمریکایی به‌عنوان ابزار فشاری بر مذاکره‌کنندگان ایرانی استفاده کند، اما او خوب می‌داند گیوتین تندروها، بیش از ایران، گردن کارنامه سیاست خارجی دولت خودش را نشانه رفته است.

دولتی که اگر نتواند با همه انعطافی که ایران به خرج داده، توافق نهایی را امضا کند، به‌عنوان دولتی شکست خورده در تاریخ ایالات متحده باقی خواهد ماند.

اوباما از یاد نبرده که خاورمیانه امروز برای او حکم ویتنام برای نیکسون و فورد را دارد و یگانه راه خروج از این باتلاق، امضای توافق با‌تنها کشوری است که می‌تواند ضامن ثبات منطقه باشد.

مصطفی انتظاری‌هروی - گروه سیاسی