خبر کسالت و بستری‌شدن هنرمند گرامی جناب آقای محمدرضا لطفی به علت عارضه درد کمر موجب تاسف من شد و به یاد روزهایی در سال‌های اولیه تمرین کردنم در مشهد(شهر زادگاهم) افتادم و این‌که آن سال‌ها به نوای ساز آقای لطفی علاقه‌مند بودم.
تقریبا سعی کردم هر نوای تاری از هر هنرمند و استادی را آن‌قدر گوش کنم، تمرین کنم تا مو به موی آن را با تمام جزییات و ظریف‌کاری‌هایش به خاطر بسپارم و در این میان سهم ساز لطفی کم نبود. اما دریغ که سفر به غربت، شخص را هم با خودش و هم با مردمش و همکارانش بیگانه می‌سازد. تا جایی که یاران گرمابه و گلستان را هم دستخوش تفرقه می‌کند. یاد آن روزها بخیر. برای هنرمند گرامی محمدرضا لطفی آرزوی بهبودی و سلامتی دارم و پیشاپیش‌سال نو را به ایشان فرخنده‌باش می‌گویم./ شهروند