جهانی بود، بنشسته در گوشه‌ای

گفتم استاد خیلی نمی‌خواهم مزاحمتان بشوم، آمده‌ام چند تا عکس در اتاقتان از شما بگیرم و بروم. به اتاق نگاه کردم؛ اتاقی که ساده بود و قدیمی، با کاشی‌هایی که زیر پای استاد بزرگ ارتباطات لق می‌زد و سال‌ها میزبانش بود.

گفت من همین‌جا رو به در می‌ایستم. دلم می‌خواست بنشیند تا اذیت نشود؛ اما نتوانستم به مردی که یک عمر پای مصائب زنده‌نگاه داشتن رشته ارتباطات ایستاده بود، پیشنهاد نشستن بدهم... . دو تا عکس ساده گرفتم؛ عکس‌هایی که لبخند استاد را نشان می‌داد و بعدها برای من یادآور خاطره دردناکی شد... . این آخرین حضور پدر علم ارتباطات در اتاق خودش بود.

چند روز بعد از این دیدار اتاق دکتر کاظم معتمدنژاد که بی‌شک محبوب‌ترین استاد علوم‌ارتباطات در ایران بود، بدون اطلاع وی تخلیه و کتاب‌هایش در راهروی باریک دانشکده ارتباطات علامه سرگردان شد. اتفاق تلخی بود، پدر علم ارتباطات در دانشکده‌ای که بار زنده‌نگه‌داشتنش را عمری بر دوش کشیده بود، غریب و بی‌نشان شد و حالا که از میان ما رخت بربسته است؛ غربت نامش بیشتر آشکار می‌شود؛ هر چند که تشییع پیکر او بی‌شک از به‌یادماندنی‌ترین تجمعات روزنامه‌نگاران و اهالی رسانه خواهد بود.

دکتر کاظم معتمدنژاد برای آنهایی که او را می‌شناختند و شاگردی‌اش را کرده بودند؛ استاد بود و پدر، برای آنهایی هم که سر کلاس‌هایش حاضر نشده بودند معلم صاحب نام ارتباطات بود. مردی که روزنامه‌نگاری با نام او و کتاب‌هایش گره خورده و امروز کمتر روزنامه‌نگاری را می‌شود پیدا کرد که بتواند ادعا کند مستقیم یا غیرمستقیم شاگرد او نبوده است.

او بحق پدر علوم ارتباطات ایران نام گرفت و همیشه مانند پدری که در تقلا برای رشد فرزندانش باشد، برای رشد ارتباطات و دانشجویان این حوزه تلاش کرد، تا آنجا که امروز کمتر روزنامه و رسانه‌ای را می‌توان یافت که شاگردان دکتر معتمدنژاد در آنجا حضور نداشته باشند. البته آنچه دکتر معتمدنژاد را از بسیاری استادان دیگر متمایز می‌کرد، تعداد تالیف‌ها، ترجمه‌ها و مقاله‌های علمی این استاد نبود، بلکه روحیه تواضع و مهربانی این استاد بزرگوار بود که باعث می‌شد او که «جهانی بنشسته در گوشه‌ای» بود، بدون هیچ غرور و تکبری پابه‌پای دانشجویان خود راه برود و آنها را در مسیر رشد یاری دهد.

مهدی جلیلی ‌- جام‌جم