استعداد ذاتی برای گلزنی کافی نیست

یک گلزن ‌یا به‌عبارت بهتر یک مهاجم باید پیش از هر چیز شم گلزنی داشته باشد و از استعدادی مادرزاد برای گشودن دروازه حریف بهره ببرد.

او باید نسبت به مسائل فنی کاملا آگاه باشد تا بتواند در کنار این آگاهی از استعداد و شم گلزنی خود بهتر و بیشتر بهره ببرد. از طرفی مهاجم برای این‌که به گلزنی کامل تبدیل شود فقط نمی‌تواند به شم گلزنی خود تکیه کند، این مهاجم باید از هر دو پایش برای گلزنی استفاده کند.

گلزنان زیادی داریم که چپ پا ‌ یا فقط راست پا هستند اما گلزن واقعی‌تر کسی است که توانایی استفاده از هر دو پایش را داشته باشد.

این مهاجم در این صورت توانایی بیشتری در موقعیت‌های سخت برای گلزنی خواهد داشت و به این ترتیب خود را از دیگران متمایز می‌کند. توانایی شوت زنی با هر دو پا برای یک مهاجم خیلی مهم است، اما توانایی‌هایی همانند سرزنی نیز بسیار مهم است.

تیمی که یک مهاجم سر زن و توانا در گل زدن با هر دو پا دیگر چه می‌خواهد؟ با‌وجود این اعتقاد دارم این ویژگی‌ها باز هم کافی نیست.

یک مهاجم باید موقعیت‌شناس باشد و از فرصت‌هایی گل بسازد که هیچ‌کس گمانش را نمی‌کند.

موقعیت‌شناسی در برخی مواقع خیلی حائزاهمیت است و هوش و درایت یک مهاجم را نشان می‌دهد.

مهاجم باهوش یک تیم یاد می‌گیرد که چطور برای خودش موقعیت گلزنی ایجاد کند و منتظر این نباشد که دیگران این موقعیت را برای او به‌وجود بیاورند.

برای گلزنی باید استعداد و شم ذاتی داشت اما نقش آموزش‌های اصولی و اساسی را نباید نادیده گرفت.

مهاجمی که شم گلزنی داشته باشد، اما به‌دلیل فقدان آموزش‌های لازم نداند چطور از شم گلزنی خود استفاده کند با مشکلات بسیار زیادی در راه گلزنی مواجه خواهد شد و قطعا موقعیت‌های گلزنی زیادی را از دست خواهد داد.

تمرین و آموزش استعداد ذاتی یک گلزن را تقویت می‌کند و باعث می‌شود او توانایی‌های خود را در گلزنی به شکل زیباتری به نمایش بگذارد. اگر تمرینات اصولی و حرفه‌ای باشد یک مهاجم یاد می‌گیرد که چطور حتی نحوه دید خود در زمین فوتبال را تغییر بدهد و چگونه رد توپ را با نگاهش دنبال کند.

در فوتبال ما مهاجمان گلزن زیادی وجود دارند که در کار خود کمبودهای زیادی دارند که این کمبودها و ضعف‌ها را می‌توان تقویت کرد تا از آنها گلزنان کامل‌تری ساخت.

در ایران مهاجمان به معنای واقعی بسیار کم هستند اما با این‌وجود می‌توانم رضا عنایتی را به‌عنوان بازیکنی معرفی کنم که می‌تواند یک مهاجم ششدانگ لقب بگیرد.

این بازیکن در فوتبال ایران واقعا بی‌نظیر است اما در کنار عنایتی می‌توانم به محمدرضا خلعتبری به‌عنوان دیگر مهاجم گلزن خوبی نام ببرم که هوش بسیار بالایی دارد. خلعتبری بازیکنی است که در برخی موارد با کمک هوشش می‌تواند راه دروازه تیم‌های حریف را پیدا کند.

انصاری‌فرد هم تا همین دو سال پیش مهاجمی ششدانگ ـ اما نه کامل ـ محسوب می‌شد اما متاسفانه دیگر ردی از آن انصاری فرد چند سال پیش پیدا نمی‌کنیم. با همه این تفاسیر باید بگویم مهاجمان ایرانی یک ضعف بزرگ دارند که اگر آن را برطرف کنند گل‌های خیلی بیشتری می‌توانند بزنند و آن هم این است که هرگز تا لحظه آخر توپ را دنبال نمی‌کنند و در حالی که می‌توانند یک موقعیت گلزنی بسیار بزرگ ایجاد کنند همه چیز را به حال خود رها می‌کنند، چون هرگز احتمال نمی‌دهند توپی که پیش روی آنهاست می‌تواند تبدیل به گل شود.

علی‌اصغر مدیرروستا‌ - مهاجم سابق تیم ملی فوتبال ایران